ჩემო გიშრისთვალება,
ჩემო თეთრო თოლია,
ზღვათა უსასრულობამ
საით გაგიყოლია?

მოლოდინით გავყურებ
უსასრულო სიშორეს,
სევდა უშენობისა
ვერაფრით მოვიშორე.

ტალღებს მოჰყვნენ შორიდან
მაწანწალა ღრუბლები,
ხომ არ გინახავთ-მეთქი -
შენზე ვესაუბრები.

„აღარ მოვა არასდროს, -
ჩურჩულებენ მოწყენით, -
ვეღარაფერს უშველი
ცრემლით, ზღვათა ოდენით“.

ასე დავრჩი, ეულად,
შენს ლოდინში, თოლია,
მთებზე უკვე მოთოვა,
მთაშიც თეთრი თოვლია.