წერეთელი აკაკი
გაზიარება

ჭაღარა 

ის აღარა ვარ, რაც ვიყავ, 

ძნელი ყოფილა ჭაღარა... 

ვეღარ გაჰკივის თამამად 

ჩემი დაფი და ნაღარა. 


გული არ იშლის გულობას, 

მაგრამ ვერ მოსდევს ძალ-ღონე!.. 

ვარ ბევრი “ვაის” მნახველი 

და ბევრი “უის” გამგონე. 


ამევსო გული წვეთ-წვეთად 

ნაღველითა და შხამითა, 

ისე, ვით საუკუნები - 

სხვადასხვა მრავალ წამითა. 


მაშ რაღად მინდა სიცოცხლე 

მე, აწმყო-გამწარებულსა, 

თუ, ვისაც ვეტრფი, ვინც მიყვარს, 

ვხედავ მას აოხრებულსა? 


მაგრამ იმედი, ცის ნიჭი, 

რომ გამიელვებს გლახ-გულსა, 

თავი ტარიელ მგონია, 

ოცნებით გარემოცულსა. 


ვუხმობ ფრიდონს და ავთანდილს, 

მხარი მხარს მივცეთ, ხელი ხელს, 

ნესტან-დარეჯან ქაჯებს ჰყავს, 

მოელის ტურფა გამომხსნელს! 


რა ვუყოთ, თეთრი მერიოს!? 

სისხლით შევღებავ ჭაღარას 

და სულ სხვა ხმაზე დავუკრავ 

ამ ჩემს დაფსა და ნაღარას. 


მაგრამ ვაიმე, რომ ეჭვი 

მოუგზავნია ჯოჯოხეთს: 

მაცდურ სარკეში მახედებს, 

ოცნებას მიკლავს... გულს მიხეთქს!.. 


ამბობს: “ფრიდონ და ავთანდილ 

ჯერ ვერ გადიხდის ომსაო!... 

და შენც ტარიელს მოჰგავხარ 

ისე, ვით კატა ლომსაო”. 


მართალი არის, მაგრამ რა? 

რისთვის დავკარგო იმედი? 

გმირს წინა-უძღვის ყოველთვის 

უძლური წინამორბედი!.. 


არა! აყვავდეს იმედი!... 

გულს ვერ გამიტეხს ჭაღარა!.. 

გმირებს უძახის... უყივის 

ჩემი დაფი და ნაღარა!.. 

??????