ძნელი ყოფილა ჭაღარა... 

ვეღარ გაჰკივის თამამად 

ჩემი დაფი და ნაღარა. 

გული არ იშლის გულობას, 

მაგრამ ვერ მოსდევს ძალ-ღონე!.. 

ვარ ბევრი “ვაის” მნახველი 

და ბევრი “უის” გამგონე. 

ამევსო გული წვეთ-წვეთად 

ნაღველითა და შხამითა, 

ისე, ვით საუკუნები - 

სხვადასხვა მრავალ წამითა. 

მაშ რაღად მინდა სიცოცხლე 

მე, აწმყო-გამწარებულსა, 

თუ, ვისაც ვეტრფი, ვინც მიყვარს, 

ვხედავ მას აოხრებულსა? 

მაგრამ იმედი, ცის ნიჭი, 

რომ გამიელვებს გლახ-გულსა, 

თავი ტარიელ მგონია, 

ოცნებით გარემოცულსა. 

ვუხმობ ფრიდონს და ავთანდილს, 

მხარი მხარს მივცეთ, ხელი ხელს, 

ნესტან-დარეჯან ქაჯებს ჰყავს, 

მოელის ტურფა გამომხსნელს! 

რა ვუყოთ, თეთრი მერიოს!? 

სისხლით შევღებავ ჭაღარას 

და სულ სხვა ხმაზე დავუკრავ 

ამ ჩემს დაფსა და ნაღარას. 

მაგრამ ვაიმე, რომ ეჭვი 

მოუგზავნია ჯოჯოხეთს: 

მაცდურ სარკეში მახედებს, 

ოცნებას მიკლავს... გულს მიხეთქს!.. 

ამბობს: “ფრიდონ და ავთანდილ 

ჯერ ვერ გადიხდის ომსაო!... 

და შენც ტარიელს მოჰგავხარ 

ისე, ვით კატა ლომსაო”. 

მართალი არის, მაგრამ რა? 

რისთვის დავკარგო იმედი? 

გმირს წინა-უძღვის ყოველთვის 

უძლური წინამორბედი!.. 

არა! აყვავდეს იმედი!... 

გულს ვერ გამიტეხს ჭაღარა!.. 

გმირებს უძახის... უყივის 

ჩემი დაფი და ნაღარა!..