შენ არ იყავი სიტყვის კაცი- ნათქვამი სიტყვის,

                     ქაღალდზე მკრთალად დაწერილი სიტყვა იყავი.

                                                                                                                                                                          "ლექსის  კაცი."

...

ისხდნენ  კაცები  და  წერდნენ  ლექსებს-

მწუხარე  სახის  რაინდები, ფერმკრთალ  ხელებით

და  ლაქასავით  აჩნდებოდა  თეთრ  ფურცლებს  კვალი-

თავად  ღმერთია  სიყვარული  და  რა  მაცდური

აცვია  კაბა  მავან  ქალს  და...

თუმც  სეზონურად

ბევრი მოდის  და

ბევრიც  წავა-

ჩვენ  ნებით  ვუშვებთ

მორიგ  "ერთადერთს".

თავად  ღმერთია  მარტოობა.

(და  რა  ტკბილია

უფლის  სახელით  მიტოვებაც-

როცა  ვცხონდებით

მიძინებული  სინდისის და  სოფლის  წინაშე!)

და  მთავარია,  ყველაფერი  დაწერო  ისე-

არ აკლდეს სიგრძე - განი, ზომა, ფერი, თუ  ხორცი.

შეზავებულად - სინანული, სინდის-ნამუსი.

რომ შორ  წარსულში ერთმა  ქალმა,(ან ბარე- ორმაც),

ვერ დაგვინახა, ვერ  გაგვიგო...

და ეს სამშობლოც,

რა  უცნაურად  არეული  გვერგო  მასალა-

რომ უნდა იჯდე-

წერო...  წერო... ბოლომდე  წერო.

სანამ  შავდება ვიღაცისთვის დღეცა  და  ღამეც,

შენი-

თეთრდება  თმაცა და  წვერიც.

და  რომ  მძიმეა  უსამართლოდ  წუთისოფელი,

შენც  მოიხრები  და  იცხოვრებ  ცხოვრების  ყველა

დაუწერელ, თუ დაწერილი  კანონის  დაცვით

და  შეეცდები  შენს  ეზოშიც  დარგული იყოს  

რამე მცენარე.

სახლი - სავსე.

ვაჟი.

და

ნაცად

ხერხით  ვიღაცას  მკლავს  თუ  მოჭრი- 

ეგ  არაფერი.

სათნოებასაც  იყიდი  და  ხურდაც  დაგრჩება,-

პური იყიდო,

დაღლილ  სახით  ყუა  მოტეხო...

რაც  მთავარია  ფონი  უნდა  გახვიდე  ფრთხილად-

ცეცხლის, თუ ქალის.

რომ არცერთი!

ერთი ნაკაწრიც!

არ აჩნდეს  წარსულს ლაქასავით.

და თუ ლაქაა-

მხოლოდ თეთრი და პოეტური,

როგორც  ნახატი,

წაშლა, რომლისაც (დავიჯერეთ), არც  კი  გვიცდია...

ჩვენ  ვართ  კაცები-

ჩვენ ლექსად  ვწერთ, რაც  ვერ  შევძელით.