წიქარა
მაბეს, მალოკეს მარილიც,
თვითონ ნაცემი სხვა ნაცემს
ზურგზე ვისვამდი ხარივით.
ის, დედინაცვლის ნაწყევლი,
ნამუსიანი მეგონა,
სამშვიდობოზე გამყავდა,
მისგან ველოდი მეგობარს.
_ დასტურ ხარი ხარ, წიქარა, _
ნაშველმა შემომითვალა, _
სახელ-დიდება გინდოდა,
შველაც იმიტომ ითავე.
ყვირიან ამისთანანი,
ვინც ვართ, ჩვენ ვართო, გვიცანით,
ხარო წიქარავ, გვიშველე
მაგ შენი რქების ფიწალით.
1988
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru