წიქარასავით მეც ბევრგან
მაბეს, მალოკეს მარილიც,
თვითონ ნაცემი სხვა ნაცემს
ზურგზე ვისვამდი ხარივით.
ის, დედინაცვლის ნაწყევლი,
ნამუსიანი მეგონა,
სამშვიდობოზე გამყავდა,
მისგან ველოდი მეგობარს.
_ დასტურ ხარი ხარ, წიქარა, _
ნაშველმა შემომითვალა, _
სახელ-დიდება გინდოდა,
შველაც იმიტომ ითავე.
ყვირიან ამისთანანი,
ვინც ვართ, ჩვენ ვართო, გვიცანით,
ხარო წიქარავ, გვიშველე
მაგ შენი რქების ფიწალით.
1988
