კი, დრო თავზე მაწვება...
მაინც თითქოს ვიზრდები,
ღალატს, არაკაცობას
თოფად დავემიზნები.
თოფად დავემიზნები
უგულო რომ დიდგულობს,
იწერება წიგნები,
წიგნებს არვინ კითხულობს.
ბწკარში სინდისს ჩავწურავ, _
ფიქრობ სნეულს მოარჩენს,
ვეღარ გცნო ძმამ, ავსულმა,
რადგან სურდი მონად შენ.
კარგს ვნატრობ და მოველი,
მესევიან სიზმრები,
ბოროტებას ყოველთვის
თოფად დავემიზნები.
1997
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru