ნატერფალები
ამაოდ გეძებ, მაინც არ ვცხრები,
თბილისში არ ხარ, ფიქრებს დავნებდი.
დახურულია შენი ფანჯრები,
როგორც ძილის დროს შენი თვალები. . .
ეს მეეზოვე, დილაადრიან,
შენი სახლის წინ ხვეტავს ქვაფენილს.
ახლა მე მასთან ყოფნა მწადია,
მას ვესაუბრო, სხვა არაფერი.
არა, არ ვეტყვი, ასე თუ გეძებ,
მხოლოდ მივალ და დავესალმები –
და ვთხოვ ამ კიბის საფეხურებზე
დასტოვოს შენი ნატერფალები...
1953
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru