თბილისში არ ხარ, ფიქრებს დავნებდი.

დახურულია შენი ფანჯრები,

როგორც ძილის დროს შენი თვალები. . .

ეს მეეზოვე, დილაადრიან, 

შენი სახლის წინ ხვეტავს ქვაფენილს.

ახლა მე მასთან ყოფნა მწადია,

მას ვესაუბრო, სხვა არაფერი.

არა, არ ვეტყვი, ასე თუ გეძებ,

მხოლოდ მივალ და დავესალმები – 

და ვთხოვ ამ კიბის საფეხურებზე

დასტოვოს შენი ნატერფალები...

1953