ალხაზიშვილი გივი
გაზიარება

საღამოს ძილი 

ყოველთვის ფხიზლობს ოთახში სარკე
და საგნებს თვლემა რომ მოერევა,
ყველაფერს ხედავს, მაგრამ ვერ არკვევს,
რომ გარინდული დრო მორევია.
იპოვნის სარკე სინათლის მისხალს,
ააციმციმებს ვარსკვლავს მოგონილს
და ისეთივე შუქ-ჩრდილებს ისხამს,
ბინდის ოთახში ცხოვრობს როგორიც.
მძინარენი კი ტოვებენ სახლებს.
უკვირს სიზმარში გადასახლებულს -
გაღვიძებისას ხელს რომ ვერ ახლებს,
ვერც გაიხსენებს ხილვას ახლებურს.
დრო ძილ-ღვიძილში თანაბრად გადის,
პარალელურად, გზებით სხვადასხვით,
მთავრდება დღე და იწყება დარდი
ჩამავალი მზის სისხლის გადასხმით.

??????