ტაბიძე გალაკტიონ
გაზიარება

ქალწული 

როგორც წყნარი ღიმილი
ნათელ კაეშნიანი,
ღამე დაუვიწყარი,
ღამე მსუბუქფრთიანი,
ეფინება მაღალ მთებს,
ეფინება ველს მწვანეს,
და ვერცხლისფრად ანათებს
მკვდართა სამყოფ სავანეს.
ჯვრებს და ლოდებს, აკლდამებს
ლანდი ღონემიხდილი
დასწოლია აჩრდილად -
შავი, როგორც სიკვდილი.
ღამის სიო ზვირთივით
ბალახს ედუდუნება
და მთლად გარინდებული
მას ყურს უგდებს ბუნება.
ჩუ, სად ისმის ქვითინი
გულით ამონახეთქი,
ოჰ, არ გესმის ეს ოხვრა?
სიოვ, დაჩუმდი-მეთქი!
ოჰ, რამდენი ტკივილი,
რამდენი მწუხარება
და რამდენი ვაება
ამ ხმებში იფარება.
სდგას ქალწული საფლავთან
და მთებს კი ღამის ჩრდილი
დასწოლია ლანდებად -
შავი, როგორც სიკვდილი.

1914 

??????