როგორც წყნარი ღიმილი

ნათელ კაეშნიანი,

ღამე დაუვიწყარი,

ღამე მსუბუქფრთიანი,

ეფინება მაღალ მთებს,

ეფინება ველს მწვანეს,

და ვერცხლისფრად ანათებს

მკვდართა სამყოფ სავანეს.

ჯვრებს და ლოდებს, აკლდამებს

ლანდი ღონემიხდილი

დასწოლია აჩრდილად -

შავი, როგორც სიკვდილი.

ღამის სიო ზვირთივით

ბალახს ედუდუნება

და მთლად გარინდებული

მას ყურს უგდებს ბუნება.

ჩუ, სად ისმის ქვითინი

გულით ამონახეთქი,

ოჰ, არ გესმის ეს ოხვრა?

სიოვ, დაჩუმდი-მეთქი!

ოჰ, რამდენი ტკივილი,

რამდენი მწუხარება

და რამდენი ვაება

ამ ხმებში იფარება.

სდგას ქალწული საფლავთან

და მთებს კი ღამის ჩრდილი

დასწოლია ლანდებად -

შავი, როგორც სიკვდილი.

1914