ყელში ამინდი გასჩხერია ბებერ ნიადაგს,
წვიმს და ჩიტივით მობუზულა ღამე ქალაქთან.
ბოლო დროს ძილშიც შენზე ფიქრი ამეკვიატა,
ფიქრი, რომელიც ამინდივით ვეღარ დალაგდა

ჩემში. ღამეა, ქარი ისევ იწყვიტავს ნერვებს,
ყველა დარდი და საფიქრალი წვიმად ქცეულა...
ჰოდა, ამდენი წვიმების და ლოდინის მერე,
ვგრძნობ, რომ ამინდმაც უშენობით დამასნეულა.

როგორ ვუძლებდი, ახლაც მიკვირს, უშენოდ ამდენს,
ან როგორ გავძლებ! მინდა ვიყო წუთით არცერთით
(უშენოდ). მგონი სიკვდილამდე გვერდით რომ მყავდე,
ჩვენს შორის ჩამდგარ სიშორეზე მაინც დავწერდი.

ახლა კი მესმის, ცაზე წვიმა როგორ გადადის.
ამინდზე მეტად მაფიქრებს და მინდა ის უფრო,
რომ ამოვწუროთ ჩვენ ორს შორის მყოფი ჟანგბადი,
რომ ერთმანეთით უწყვეტად და დიდხანს ვისუნთქოთ...