გაზიარება

ქვაბ ავაზაკთა...

ზოგს... მანიაკის ერჩიოს თავი:
გულს ფხანს ის შხამი,
მასში რაც არი!
დიახ, წასულა რაინდთა ჟამი,
ქვაბ ავაზაკთა ქმნილა ტაძარი!

***
თუ კვლავ მომიხმო განგებამ,
ჩემს წინ ნაირ გზებს შლიდეს,
ჩაიც არ მსურდა,
მინდოდა,
კვლავ არ მსურდეს და მინდეს!

***
ისარგებლეთო, მზეს ხედავთ ვიდრე,
როს სული ნაირ საუნჯეს გიშლით:
კარგს ვერას შექმნის, დაგვმოძღვრავს დიდრო,
ვინც შეპყრობილა სიკვდილის შიშით!

***
გადიგუგუნა თუმც ქარიშხალმა,
ვარსკვლავი გაკრთა შორს იდუმალი...
ეს გარინდებაც...
მოწვეთავს შხამად, -
მზაფრავს უდაბნოს ავი დუმილი!..