ვისხედით და ვსვამდით.
მე და ვიღაც კაცი ვისხედით.
კაფე თითქმის ცარიელი იყო, მაგრამ მაინც ჩემ მაგიდასთან დაჯდა, ბოდიშიც მოიხადა. ვიფიქრე, დავიბრიდე, ახლა ალაპარაკდება, შემაღონებს-მეთქი და, მოვტყუვდი, ხმა საერთოდ არ ამოუღია.
მე ნიკუშას ველოდებოდი.
"მოვა ნიკუშა და სხვაგან გადავჯდებით, ანდა ვნახავთ, რა შეიცვლება..."
ასე ვისხედით და ვსვამდით. მე არაყს ალუბლის წვენს ვაყოლებდი. უცნობიც არაყს სვამდა, მაგრამ ჩემგან განსხვავებით, არაფერს აყოლებდა.
კაფე იაფფასიანი იყო. იაფფასიანი იყო სასმელიც და სიგარეტებიც. ჩუმად ვისხედით, ვეწეოდით და ჩვენსას ვფიქრობდით, ერთმანეთს არ ვაწუხებდით. თან ქუჩაში ვიხედებოდით. ფანჯრიდან მეყვავილე მარუსა მოჩანდა. წვრილად ცრიდა და ყვავილები ძალიან მკაფიოდ ჩანდა ქუჩის ფონზე. თუმცა სისველე ქუჩას, სახლებს და გამვლელებსაც ამკვეთრებდა.
კაფეში თამბაქოს კვამლი და ყავის სურნელი იწვა. ამ ყველაფერთან ერთად სწრაფად საღამოვდებოდა და როცა დიასახლისმა შუქი აანთო, მე მომეჩვენა, რომ დაბნელდა.
ჩუმად ვისხედით და ვსვამდით. მაინც, ყოველი შემთხვევისათვის.
თეთრი მწარე და უგემური, მაგრამ საკმაოდ სასიამოვნო აღმოჩნდა. მე მსიამოვნებდა და რაღაცნაირად ვიცოდი: - სიამოვნებდა უცნობსაც და ყველას, ვინც აქ შემოაფარა თავი.
მაგრამ იაფფასიანი, მაინც იაფფასიანია.
მაგრამ ეს ჩემი კაფე იყო.
ჩემი ქალაქის, ჩემი უბნის კაფე.
ქალაქი კი უკვე ღამეს უწვებოდა.
მერე უცნობი წავიდა. უცებ წამოდგა, მადლობა მითხრა და წავიდა.
მერე ნიკუშაც მოვიდა. წვერმოშვებული, გამხდარი, ყავარჯენსდაყრდნობილი ჩემი ძველი მეგობარი.
აჭარული ხაჭაპური, ალუბლის წვენი და არაყი შევუკვეთეთ.
- მოყევი, - ვეუბნები ნიკუშას, - მე ხომ არაფერი არ ვიცი... როგორ მოხდა...
- საინტერესო არაფერია...
- მე მაინტერესებს. ხომ იცი, რომ მაინტერესებს, მაინც არ მოგეშვები.
- კარგი, რა, ბიჭო, ოთხი თვეა არ მინახიხარ... თანაც იმდენჯერ მოვუყევი ბიჭებს... მომბეზრდა, დამიჯერე, მომბეზრდა.
- რა გინდა, დაოსტატებულხარ მოყოლაში, გაგიადვილდება.
- ჰო, რახან შენ იტყვი... მოდი, ჯერ ვივახშმოთ, მერე ჯანდაბას, მოგიყვები.
მანანას აჭარული ყველაზე გემრიელია მთელ ჩვენ უბანში. არა მარტო ჩვენ უბანში, ასეთი გემრიელი ხაჭაპური ბათუმშიც არ გამისინჯავს. სერიოზულად განაყრებს ერთი ცალი, - უზარმაზარი ნავია, ორკვერცხიანი და დაბრაწული. მანანას პროფესიული სინდისი აწუხებს, - ცუდს არაფრით შემოგთავაზებს. აჭარულის გარდა, ნებისმიერ კერძს ხუთიანზე აკეთებს. პირადად მე ხუთბალიან სისტემაში ათიანს დავუწერდი.
კაფეში ტყავის შავ, გრძელ ლაბადებში გამოწყობილი ახალგაზრდა ქალ-ვაჟი შემოვიდა. ფეხსაცმელებიც "მოდური" ეცვათ - ასევე შავი ტყავის, უწვეტიანესი და არააქაური. ფეხსაცმელებში თითები და ქუსლები იკითხებოდა. გოგოს ტყავის საყელოზე ვეებერთელა, თეთრი გიპიურის საყელო ჰქონდა გადაფენილი. ჩვენ პირდაპირ, მგონი ერთ სკამზე დასხდნენ. ყოველ შემთხვევაში მე ასეთი შთაბეჭდილება დამრჩა.
- ნიკუშ, გინდა ექსპრომტი?
- მიდი, ძმაო, შენთანა ვარ.
- კაფე "ისანი". გოგო ცისანა. სქესი - კესანე. თან ახლავს მგოსანი - ნაზარდი სოსანი. ერთი აქვთ მიზანი, არ უნდა მისანი. ჭირდებათ ქესი, მანქანა "ნისანი" ან "მერსედესი". დრონ იყვნენ შუღამისანი...
- ეგ ცინიზმია, ბიჭო.
- არა. ეს ფაქტია. შეხედე მათ ანთებულ თვალებს და მძიმე ქუსლებს. გალაკტიონი ზუსტად ასეთი ქვების ქუსლებით აპირებდა დაყრდნობოდა პოლუსებს.
- შენი საშველი არ არის. ისევ ისეთი ხარ, როგორიც დაგტოვე, ცოტა უარესიც კი გამხდარხარ. რატომ "ისანი", ეს "მწვანე" კაფეა. თუ მწვანეს ვერ რითმავ...
- ისინი ისნიდან არიან! მათთვის ნებისმიერ კაფეს "ისანი" ჰქვია.
- აი, ამიტომ მიყვარს კაფეში დაბარებული საკუთარი თავი. ჩემი ნიჭიერი და ცინიზმით აღსავსე ძმები რა დროს და როგორ выкидыш-ს მომართმევენ, ჩემთვის ყოველთვის გაურკვეველია ხოლმე... ის ბიჭებიც ისნიდან იყვნენ, ან თემქიდან, ან ნახალოვკიდან, ან ელიადან... ელიელებიჰ! აბა, რა მოგიყვე, კოტე, ბუკიას ბაღში ვიჯექი, მარტო ვიჯექი. სამი დღის თოვლი იდო თბილისში და ისევ თოვდა. ციოდა, მაგრამ ვერც სიცივეს ვგრძნობდი და ვერც ვერაფერს. იმ დღეებში არ ვიყავი ჯიგრიანად, ერთკვირიანი "ზაპოი" მქონდა აკიდებული, წინასაახალწლო. იმ დღეს კი 40 000 კბილი მტკიოდა, 70 000 სხვა ორგანო და ერთიც - სული. ბაღში ბავშვები, მათი მშობლები და ძაღლები თამაშობდნენ. თოვლის კაცები, ციგებით სრიალი, გუნდაობა... თემა: - დღე თოვლიან ბაღში, ხომ გესმის...
"ძაღლებსაც უხარიათ თოვლი!" - ასეთი ბრძნული აზრები მომდიოდა თავში. აუზის ბაგეზე პირდაპირ თოვლზე ვიჯექი. იღლიაში დერმატინის "პაპკა" მედო, მაგრამ არც მიფიქრია პაპკაზე დაჯდომა. ვიცოდი, ცოტა ხანში თოვლი გადნებოდა, ტრაკი დამისველდებოდა და ჩაფსმულს დავემსგავსებოდი. ეგეც ფეხებზე მეკიდა, განძრევის თავიც არ მქონდა, დაბრედილი ვიყავი. ხალხი მაშინებდა, ბიჭო. მერე ვიღაც ბავშვი მომიახლოვდა, რაღაცას მეტიტინებოდა. ძმობას ვფიცავარ ერთი სიტყვა მაინც თუ გამეგოს. ამასობაში "ადიდასებში" გაზმანული ბერიკაციც დამეცა, მაგრამ ნათესავური კავშირი რომ ვერ აღმოვაჩინე მათ შორის, ცოტა დავმშვიდდი.
- ყმაწვილო, არც ისეთი პატარა ჩანხარ სამყაროსთვის, თოვლზე ჯდომის ნება რომ მისცე თავს! - ჩემგან განსხვავებით, ის ჩემის ბერიკაცი ნაღდი ბრძენი აღმოჩნდა. შენ იცი, სიტყვის გამო ცხრა მთის გადავლა არ მჭირდება ხოლმე. არაფერი მითქვამს, ბერიკაცის "სატოპკე" უპასუხოდ დავტოვე, აღვიკარვე, მგონი, იდიოტურად გავუღიმე კიდეც და გავეცალე. ქუჩის გადაღმა კახელების მარნისკენ წავედი, ის ჩემისები ახალ წელსაც ვაჭრობენ, არც აღდგომაა მათთვის, არც მარიამობა და არც გიორგობა. ეგენი კახელები არ არიან. იტყუებიან. ჭაჭის გამო იტყუებიან.
- მე არა ვარ იქ ნამყოფი.
- არც არის საჭირო. ხუთ საფეხურს ჩაივლი და ნესტიან, ბინძურ და მყრალ სარდაფში აღმოჩნდები. პირველი, რაც თვალში მოგხვდება, კედელზე გაკრული შემზარავი ტრანსპარანტია: - ნისიები არ გაიცემა! მაგრამ არ უნდა დაიჯერო, იმიტომ, რომ გაიცემა. ჩავედი, მყრალი ჭაჭა დავლიე და ძლივს ამოვასწარი. იქვე მდგარი ბიჭების ფეხებთან ამერია გული. აღარც ღვიძლი შემრჩა და აღარც - ელენთა.
- "აბაროტი"! მოგცა, ძმაო? კარგია! მიდი, მიდი, არ მოგერიდოს, ვის არ მოსვლია ეგეთები, - მითხრა ერთ-ერთმა.

ამ ბიჭებს შორიდან ვიცნობდი, ბახტრიონელები არიან. რატომღაც უდიდესი გაგებით მოეკიდნენ ჩემ "აბაროტს". მერე ფრაზის ავტორმა ვინმე გურამმა ვინმე გელა გააგზავნა ვინმე ლუიზასთან.
ვინმე გელამაც გათლილი ორასგრამიანით რაღაც ჟღალი სითხე მოარბენინა.
- დალიე, კანიაჩნი სპირტია, ნელა დალიე. აპრობირებულია, ძმაო, ნუ გეშინია, ამათ ჭაჭას კი არა გავს...
მეც დავლიე, ნელა, სვენებ-სვენებით, თან ვფიქრობდი, ეხლა მოვკვდები-მეთქი, მაგრამ არაფერი მომსვლია. ჭიქა დავუბრუნე, მადლობა ვთქვი და წამოვედი.
- კარგად იარე, ძმაო, მრავალ ახალ წელს! - გზაში დამაწია გურამმა.
არც მივტრიალებულვარ, ხელი ავწიე და ასე დავემშვიდობე. ის სპირტი ნაღდი დოპინგი აღმოჩნდა, უბნიდან ლაღიძემდე ერთი ამოსუნთქვით მივედი და გზაში ერთი ნაცნობიც არ შემხვედრია. მერე მოვტრიალდი და ხერხეულიძეების სახლამდე შეუსვენებლად ვიარე. უნივერსიტეტის ბაღშიც იგივე ხდებოდა, რაც ბუკიაზე, ციგაობდნენ, გუნდებს ისროდნენ. ისეთი ჟრიამული იდგა, რომ გიგის ლექსი გამახსენდა: - უცხო ბავშვები თამაშობდნენ მისთვის სრულიად უცხო თამაშებს...
"ჩემზეა ნათქვამი". - გავიფიქრე მაშინ და გამეცინა. გითხარი, ცუდად ვიყავი-მეთქი. იმ კონიაკმაც ვერ მიშველა, მეჩვენებოდა, რომ ჩამოვედი ჩემ ქალაქში, შორიდან, რაღაც საშინელი ჯურღმულიდან გამოვაღწიე, პირველადა ვარ აქ, როგორც სიზმარში ისე ვმოძრაობდი და ვუყურებდი ყველაფერს... ძლივს გავაჩერე ტაქსი და სახლში წავედი. ჩემთან გათიშული თენგო დამხვდა. ოთახში უაზროდ დაყანყალებდა, ყველაფერს ეჯახებოდა და უცნობ ენაზე მღეროდა... ნაცნობ სიმღერას.
- თენგოს ერთი კარგი თვისება აქვს, ეგრევე იძინებს...
- ხო... თუ ლოგინამდე მიიყვან. თანაც დედაჩემს ჩვენი უზარმაზარი ბროლის გრაფინით ანწლის არაყიც ჩამოედგა. ერთი სამი თითის დადება მაინც აკლდა, წარმოიდგინე თენგოს მდგომარეობა...
- გახსოვს, ბაკურიანში მე, შენ, თენგო, მამუკა, სოსო, გიგი. მაშინ "დუბლიონკები" იყო აუცილებელი. თოვლზე რომ გავშალეთ ნაბდებივით და ზედ წამოწოლილები მზეს ვეშვირებოდით. პურის არაყი გვქონდა დიდი ბოთლებით...
- ხო, ბოთლები თოვლში ჩასობილები. კიდევ სამლიტრიანი ბაკურიანული მალინის თუ მაყვლის კომპოტი. კარგი დრო იყო... მოკლედ, თენგო როგორც იქნა, დავაწვინე, ბატინკები და შარვალი გავხადე, სქელ პლედში ჩავუთბუნე ფეფუნები, ტაკუნები და გვერდუნები. მომენტალურად დაიძინა.
- ხომ გითხარი.
- ხო... მერე მეც გამოვიცვალე შარვალი და წინდები, პაპკა ამოვიჩარე და წამოვედი.
- რა ჯანდაბად გინდოდა, ის ოხერი საქაღალდე?
- შიგ ძია არჩილის წიგნები მეწყო. გიგის უნდა შევხვედროდი და ვფიქრობდი, დავუბრუნებ-მეთქი. კიდევ კარგი, თან მქონდა... გიგის ვალოდას ჯიხურთან შევხვდი და ეგრევე ჯაჯგური დამიწყო, - ჩემთან ავიდეთ, ღვინოცა მაქვს, კონიაკიც, ვისკიც, გენიალური სადილიცო, - მექაჩებოდა... ნეტა წავყოლოდი...
- წაყოლოდი მერე, ვინ გიშლიდა, რატომ არ წაყევი?
- რა ვიცი, ხომ გითხარი, არ ვიყავი გუნებაზე, არაფრის ხალისი არ მქონდა. ვიდექით იმ ჟანგიან ჯიხურსმიყუდებულები და ვეწეოდით. გიგი რაღაცას მიყვებოდა, მაგრამ არაფერი მესმოდა, რატომღაც ჩემ ფსიქიკაზე ვფიქრობდი, - ღვთის მადლით, საღი მაქვს-მეთქი. ახლა უკვე ეჭვი მეპარება...
- არ დაგიმალავ, ნიკუშ, მეც მეპარება ეჭვი...
- ამ დროს მოვიდნენ, ბიჭო, შინდისფერი, დანჯღრეული მოსკვიჩით მორახრახდნენ. ჩვენგან ათიოდე მეტრზე გააჩერეს და გადმოლაგდნენ, - უშანკები, ბეწვის პალტოები, გაუპარსავი როჟები... უიშვიათესი ეგზემპლარები... ერთი იმხელა იყო, აღტაცებას ვერ ვმალავდი. პირდაპირ ჩვენ დაგვადგნენ, ერთი ნაბიჯით უკან, ნახევარწრედ დაიკავეს პოზიციები. ცოტა ხანი ასე ვიდექით, ერთმანეთს ვათვალიერებდით. მე და გიგი დავიბენით, ბიჭო, ხან ერთმანეთს გადავხედავდით, ხანაც იმ იდიოტებს. მერე ყველაზე დაბალი და პუტკუნა - ეგ იყო ატამანი, - გამოეყო თავის ოქროს ურდოს და მე მომიახლოვდა. მყრალი და მთვრალი გახლდათ ეგ ჩემისა, თუმცა ყველანი ანალოგიურ მდგომარეობაში იმყოფებოდნენ. მეუბნება, შე განდონო რატომ მითხარიო...
- ვინ იყო, ბიჭო?
- შენ ძმობას ვფიცავარ, პირველად თუ არ მენახოს. ვინა ხარ, ძმაო, შევეკითხე და უცებ შაჰ აბას მირზას ხანჯალივით მოკაუჭებული ბებუთი გამიძრო. ისიც კი გავიფიქრე, გრიბოედოვივით ამქნის, ამის დედა მოვტყან-მეთქი. ამ დროს გიგი დაებაზრა: - ვახ, ბიჭო, რა ბებუთია, ერთი მათხოვე, რა, დავათვალიერებ, ეგ ციხეში გაკეთებული ჩანს, მე კიდევ იქიდან ძმები მიგზავნიან ხანჯლებს, კოლექცია მაქვს, ვაგროვებო... არ ავარდა ის ჩემისა. გიგი ამბალამ გაიყვანა, რაღაცას ელაპარაკებოდა და თან ქანაობდა, ისიც მთვრალი და ძალიან "აპასნი" იყო. სხვა ბაბუინები უხმოდ იდგნენ და ეშმაკმა უწყის, რა აზრები მოსდიოდათ ნამცეცა ტვინებში. ის გასიებული ნაბიჭვარი კი შეკითხვას "ნასტირნად" მიმეორებდა და ბებუთსაც ცხვირწინ მითამაშებდა. ველოდებოდი, როდის გამომიქანებდა და გამომიქანა კიდეც. პაპკა დავუხვედრე და დარტყმა ავატანინე. რაღაცნაირად ბებუთი წიგნებს შორის გაეჩხირა, ხელიდან გაუსხლტა და თოვლში ჩავარდა. ამას ნაღდად არ ელოდა ის იდიოტი და სანამ რამეს მოიფიქრებდა, გაყინული დერმატინი ხელუკუღმა ავაწანი ცხვირ-პირში. ისეთი ტკაცანი გაისმა, მგონი ნუცუბიძის პლატოზე გაიგეს. ავაწანი და მოვკურცხლე. ნაფეხბურთალი ვარ და გეპარდის სისწრაფით გავრბოდი, როგორ დამეწეოდნენ?! პუტკუნა და კიდევ ერთი გამომეკიდნენ, ამბალა და სხვები მანქანით გამოაწვნენ. ბულდოგას გასტრონომამდე ვირბინე. ჩემდა ბედად, ყველანი იქ დამხვდნენ, - ჩუდა, ვოვა, არმაზა, ტუჩა, ბულდოგა. კიდევ ვიღაც ორი რაიონელი ბიჭი, - სტუმრები...
- გიგის რომ რამე დამართოდა? იმ ამბალას რომ დაეჭრა, ან წიხლებით შედგომოდა, გიფიქრია ეს ოდესმე? მე შენ გეტყვი, ვერ მოერეოდა...
- გიგი საღად აზროვნებს, შენ კი არა გგავს. ანალიზიც ზუსტი გააკეთა, - ნიკუშამ ვიღაცას შე განდონო უთხრა, მერე გაულაწუნა და გაიქცა. ვიღაცა - გოიმია, უფრო სწორად განვითარების სულ ქვედა საფეხურზე დგას და აუცილებლად გაეკიდება ნიკუშას, მას ნიკუშა ჭირდება და არა მე. გასიებულის მეომრები განვითარების უფრო დაბალ, ნულოვან საფეხურზე ანუ მიწაზე იმყოფებიან და უეჭველად გაყვებიან ბელადს. თანაც მძევალი, მძევლის დასჯა აბსტრაქციაა, უცხო და მიუღებელია მათი ტვინის ნამცეცებისთვის. დაახლოებით ასეთი რამე გაიფიქრა გიგიმ, აღარ განვავრცობ, არ არის საჭირო... ამიტომ გიგი ნელა, აუჩქარებლად მოვიდა, თან იღიმებოდა, - უკვე კარგ გუნებაზე ბრძანდებოდა, რატომღაც ეჭვი არ ეპარებოდა, რომ ჩვენები ადგილზე დაგვხვდებოდნენ.
- მერე რა მოხდა?
- არაფერი. გიგის ვიღაც მხატვრები გადაეყარნენ და იმ ღამის მერე აღარც მინახავს. ჩათვალა, რომ კარგ ხელებს ჩააბარა ჩემი თავი. წიგნებიც კი არ წაუღია.
"მერე გამოგართმევ. ან შენ აიტანე, რა, ჩემებს არ იცნობ თუ როგორ არის ჩვენი საქმე?!" - მითხრა და წავიდა.
- ისინი, იმათ რა უყავით?
- ხო, ისინი... "შერიგების" საახალწლო, მწარე ალიყურებით და პანღურებით დავასაჩუქრეთ. მოქმედება იქვე, თაღებში განვითარდა. დრინები, კასტეტები, იარაღი და ტანკები არ გამოგვიყენებია, არც გვქონდა და არც იყო საჭირო. მხატვრებსაც შევთავაზეთ თითო პანღური ამოეკრათ ახალი ძმაკაცებისთვის, მაგრამ უარი გვტკიცეს. პუტკუნამ საზეიმო ვითარებაში საზეიმოდ გადმომცა თავისი ბებუთი.
- აკი, თოვლში ჩაეცაო?
- ჩაეცა და არა დაიკარგა-მეთქი. წამოკრიფა, ეგეთები არაფერს კარგავენ, ნუ გეშინია. გიგის ვუნახავ, როცა შევხვდები, წიგნებსაც დავუბრუნებ და დანასაც ვაჩუქებ... ამბალამ კი სულ ძალის-ძალად მოგვაჩეჩა მანქანის გასაღები, - იკატავეთ ბიჭებო, გილოცავთ ახალ წელსო, სახლიდანაც მაგიტომ წამოვიყვანე, ტკბილად რომ დამებერებინეთო... ძმობას ვფიცავარ, მათ დასჯას თუ რამე შვება მოეტანოს ჩემთვის... ახლაც არ ვიცი, ვინ იყვნენ, რა უნდოდათ, რომელი პარალელური სამყაროს ფსკერიდან ამოყვინთეს. თბილისელებიც არ ჩანდნენ...
- მაგათ მოქმედებას "სალდატცკი პრიჩინა" ჰქვია. ძალიან შორს კი წამოსულან სანადიროდ, მაგ ჩემისებს საკუთარ სამყაროში აეხადათ სკალპები, გადარჩებოდნენ სილაქებს და პანღურებს.
- ხო, რა ვიცი. ვიარეთ იმ დამპალი დრანდულეტით, მერე სახლებიდან ყველამ რაღაცეები წამოვიღეთ და ბულდოსთან ავედით. იმდენი საჭმელი და ნაირ-ნაირი სასმელი დაგვიგროვდა, მთელ უბანს დავანაყრებდით და დავათრობდით.
- მანქანას რაღა უყავით?
- ბუჯის სახლთან საბოლოოდ აფეთქდა და იქვე დავაგდეთ. მე მგონი, აღარავის გახსენებია. დიდი ეჭვი მაქვს, იმათაც მოპარული ქონდათ...
ნიკუშამ მოიწყინა, ზედიზედ უხმოდ დალია ორი ჭიქა არაყი. მაშინ შევნიშნე, - თმა და წვერი გაჭაღარავებოდა. ახალი და მარადიული ნაოQჭებიც გასჩენოდა სახეზე.
- იქაც ვერ გავძელი, ბიჭო, ძმებთან ვერ გავძელი... ერთი ბოთლი თელიანი, ერთი მუკუზანი და ერთიც შამპანური წამოვიღე და წამოვედი. ვალოდიასთან გადავწყვიტე მისვლა. ხომ იცნობ ვალოდიას?
- არა. რაღაც არ მახსენდება.
- Хволодя, ბიჭო, ვალოკორდინი.
- არა, ნაღდად არ ვიცნობ.
- თბილისელი რუსია, ჩვენი ბიჭია. თბილისში ხომ ყველა უბანს ყავს თავისი Хволодя. დოლიძის ზედა ჯურღმულებში ცხოვრობს. გიგის სახლის უკან რომ პატარა ვაენი გოროდოკია, იქ მუშაობს, დარაჯია. თანაც ქეშია და ჩვენებურ შავ ღვინოებზე ჭკუას კარგავს. შეიძლება ბარიგობს კიდეც, თუმცა ვალიკოს ეგ მხარე ჩემთვის ბნელითაა მოსილი... შეიძლება ვცდები და ალბათ ვცდები კიდეც, ღმერთმა ქნას.
- პაპკას გადაურჩენიხარ, ბიჭო, დაგიფარა უფალმა...
- ხო... Хволодя-ს ბუნაგში ტახტი, ორი სკამი და მაგიდა-ტუმბო უდგას, სხვა არაფერი ეტევა, ერთი ციცქნა ოთახია. ტუმბოში იდეალურად სუფთა ჭიქებს, თეფშებს და დანა-ჩანგალს ინახავს, საათობით რეცხავს ხოლმე ეგ ჩემისა, ავადმყოფია. ტუმბოს ქვედა განყოფილება ტარიანებისთვისაა განკუთვნილი. ხო, კიდევ სპირალის ღუმელი დგას, ეგაა მთელი მისი ავეჯი და ავლადიდება...
- რა არის, რა "გარადოკია" ან რა ოთახია, ასეთს რას დარაჯობს ეგ ჩემისა...
- არაფერი, ДКП-ა... ვალიკოს ტახტთან ორი ღილაკია - წითელი და შავი. შავი აღებს ალაყაფის ჭიშკარს, წითელი - ხურავს. ეზოს სიღრმეში მთავარი შენობაა. როგორც ვალოკორდინმა ამიხსნა, იქ რაღაც საიდუმლო კინოფირებს ინახავენ. სამხედრო, ზამთრის "ტულუპებსაც" ინახავენ და კირზის ჩექმებსაც. რა ვიცი, რას აღარ ინახავენ, შიგნით ისეთი ჩექმის სუნი დგას, სიცოცხლე აღარ მოგინდება. ყველაზე კარგი მაინც ტერიტორიაა, გაზაფხულზე ვაშლები, ატმები და ალუბლები ყვავის, ეტყობა, რუს სამხედროებს უყვართ თბილისური ხილი. ყველაფერი სუფთაა, ალოკილია, ბორდიურები თეთრადაა შეღებილი, ნაგვის მწვანე ურნებზე წითელი ვარსკვლავებია ამოტვიფრული... ეს წითელი ვარსკვლავი კოტემ გააფერადა...
- კარგი, რა, რაში მაინტერესებს...
- შენ არ მკითხე?
- შენც პირდაპირ გეთქვა, ДКП-ა და მეც დავკმაყოფილდებოდი.
- Хволодя-ს გიტარაცა აქვს, ოღონდ ვინ აჩუქა, არ ვიცი, თვითონ ვერ იყიდდა. გიტარის დეკას მრავალი ჭკვიანი და სახელოვანი თავი აქვს გატეხილი, - ერთიანად დაბზარულია. გრიფსა და დეკას შორის პაგონია გაკვეხებული. რატომღაც ერთადერთ სიმღერას მღერის ჩვენი ვალოკორდინი:
სეგოდნია უ ნას სრედა,,
სეგოდნია უ ნას ბედა...
მეტი არაფერი მაგონდება მისი ცნობილი სიმღერიდან. როცა მთვრალი ხარ, მაგრა მიდის ეს სიმღერა.
- როგორი ყავა გიყვარს, ტკბილი, ნახევრადტკბილი თუ უშაქრო...
- როგორიც შენ გიყვარს.
ორი ნახევრადტკბილი ყავა, ერთი "გომი" და ამჯერად ფორთოხლის წვენი შევუკვეთე.
- დავთვრებით, ბიჭო, ამ ჩემი ფეხით როგორ ვივლი?!
- მოგემსახურები, ძმაო, მანქანას ზედ კარებთან მოვიყვან და კიბეებზეც მე აგაცილებ, მეტი რა გინდა, ცოტა ფულსაც გაჩუქებ. თუ გინდა, Хволодя-ს შევუაროთ მთვრალებმა, სიმღერას მოვუსმინოთ, გატყობ, მონატრებული ხარ.
- Хволодя ნავოიში გადასახლდა. მთელი სიცოცხლე იძახდა: ია უედუ ვ ნავოიო და აისრულა კიდეც გულისნადები. ერთი თვის წინ წასულა.
- ნავოიში რა ფეხები უნდა, რომელი ბარსელონა ნავოია?!
- მოსაწევთან ახლოს, ძმაო. ეჰ, მუკუზანი მოენატრება ვალიკოს, მაგრამ არა უშავს, გაუძლებს, როგორმე გადაიტანს ამ მძიმე დარტყმას.
- ეტყობა, საინტერესო არსებაა ეგ შენი მითიური ვალოდია.
- ხო, მაზალოა. პურს ფშვნის და მტრედებს და ბეღურებს აპურებს. ამას მის ენზე ოტკარმლივანიე პტენცოვ ჰქვია. ერთი რკინის საწოლის ჟანგიანი ბადეცა აქვს, კაკანათად იყენებს. იცი, რა დახელოვნებული მონადირეა? ყოველდღე 10-12 სულელ ბეღურას და 2-3 შტერ მტრედს იჭერს, სადილი განაღდებული აქვს. ვორობეი ნა ვერტილე და გოლუბ ნა ვერტილე მისი საფირმო კერძებია.
- აკი, ერთი თვის წინ წავიდაო, ისე ლაპარაკობ, თითქოს აქ იყოს... შენ რა, გიჭამია ბეღურა?
- მა რა...
- გაგიჟდი, ბიჭო?
- გიგი ეხუმრებოდა ხოლმე, ხანდახან გალუბინი ან ვარაბინი პაშტეტი მაინც გააკეთეო, მაგრამ რატომღაც პაშტეტს ყოველთვის ეჭვის თვალით უყურებდა ვალოკორდინი...
- იდიოტები ხართ სამივენი!
- ხო, შეიძლება... ერთი სიტყვით, მივედი. იქვე ვართანოვები ცხოვრობენ, გენიალური ხალხია, ვანიკოსაც არ იცნობ?
- არა.
- ხო... ვართანოვებს პურ-მარილი ჩაეგზავნათ ვალიკოსთვის, - საცივი, ღორის მოხარშული ლურთები, წითელი ტყემალი, სასმელი. როცა შევედი, გამტყვრალი Хволодя ტყემლით რაღაც უხამსობას ხატავდა კედელზე. ყალმად ინდაურის ბარკლის ძვალს ხმარობდა.
- ზდრავსვუი ბრატ, ს ნოვიმ გოდომ გულწრფელად გაუხარდა, - Я знал что ты придჲшь, именно сегодня придჲшь, телом чувствовал, блядь буду... у меня сюрпризчик приготовлен... - გადამეხვია.
- გაგიმარჯოს, ვალიკო! - ბოთლები მივაწოდე და ტახტზე ჩამოვჯექი.
- Ты что, раскись, еби еჲ мать, а ну вставай, пошли!
-Куда?
- Туда. К несравненной незнакомке. ჱ потом до утра гулять будем, блядь буду, моя гитара на ходу...
შენ ძმობას გეფიცები, კოტე, არც ქალი მინდოდა და არც არაფერი, მაგრამ ჩემ ქართულ წარმომავლობას ხომ არ შევარცხვენდი?! უკვე ვნანობდი, აქ რომ ამოვყავი თავი. იქით ვართანოვებს ვაგინებდი, აქეთ - საკუთარ თავს. ვალიკომ ერთ კუბოსავით ოთახში შემიყვანა, იატაკზე 10 000 ტულუპი ეყარა და ტყავის სუნად ქოთდა იქაურობა.
- ჳалюха! - დაიძახა იმ ჩემის ვალიკომ, - к тебе гости... მერე მხარზე ხელი დამკრა, გამამხნევა და გაუჩინარდა. ტულუპებიდან კი ჳалюха-მ ამო­ყვინთა. ვიდექი ქანდაკებასავით გაქვავებული და გოგოს ვუყურებდი. სუსტი შუქი იდგა და მეჩვენებოდა, რომ წარბები გაპარსული ჰქონდა, არც წამწამების კვალი ეტყობოდა. ამან მთლად დამბრიდა, უწვერწარბწამწამო გოგოღა მაკლდა ამ დღეს, მეტი არაფერი. ალბათ დილამდე ასე იდიოტივით ვიდგებოდი, ისევ ჳалюха -ს რომ არ "ევაჟკაცა".
- Раздевайся и залезай! - მიბრძანა.
რაც შეიძლება ნელა გავიხადე და შევუწექი იმ ოხერ ტულუპებში, კიდევ კარგი, სულ ახლები იყო. С новым годом, паренჲк! - აშკარად დამცინოდა ის ნაბოზარი. ხმა არ ამომიღია, ჩემთვის ვიწექი და ძალიან

ცუდ ხასიათზე ვიმყოფებოდი, ძმაო. არ ვიცი, მიხვდა თუ ქალურმა ალღომ უკარნახა რამე, შეიძლება შევეცოდე კიდეც, უცებ სულ სხვა არსებად გადაიქცა, - тебе плохо, милый? солнышко, успокойся, - და რაღაც ასეთები დამიწყო. ძალიან ნაზად და ისტერიულად მეფერებოდა. მე კიდევ აღმოვაჩინე, რომ წარბებიც ჰქონდა და წამწამებიც. უბრალოდ ძალიან ქერა იყო.
მერე, სიგარეტები რომ გავაბოლეთ, მეუბნება, - знаешь, у меня ребჲнок будет...
- Какой ребჲнок? - ვერ მივხვდი.
- Мой. Я беременна, дружочек...
დედა, ბიჭო! გადავირიე. მე რომ ჩავიცვი, ალბათ ისეთი სისწრაფით არც ერთ სალაგას არ ჩაუცვამს "პადიომზე". გარეთ გამოვვარდი და უკან იმ ნაბოზარის ხითხითი გამომყვა. როგორ ვერ მივხვდი, ვიძახდი, როგორ ვერ მივხვდი, შენი დედა ვატირე-მეთქი. მაგრამ, კოტე, მუცელი არ ეტყობოდა, თავსაც მშვენივრად გრძნობდა და დაუღალავადაც მესიყვარულებოდა, როგორ უნდა მივმხვდარიყავი?! ამაგდო, ვითომ? რაღაც არა მგონია... Хволодя არ ჩანდა, ბუნაგის კარი ღია დაეტოვებინა, შევედი, წითელ ღილს დავაჭირე და გამოვიქეცი. ოღონდ ჯერ გული ამერია. გიგის ეზომდე ერთი 200-ჯერ მაინც ვარწყიე. გიგის ეზოში ყველა ბინა გაჩახჩახებულიყო - ხალხი ახალ წელს ზეიმობდა, სიმღერებიც ისმოდა და სროლაც. გადავწყვიტე, გიგისთან ავალ, ყველაფერს მოვუყვები, გულს მოვიფხან-მეთქი. მერე გამახსენდა, რომ შინ არ ბრძანდებოდა, შინ კი არა, შეიძლება თბილისშიც არ ყოფილიყო.
სახლამდე როგორ მივედი, ნაღდად არ მახსოვს. ეზოში ბიჭები ქეიფობდნენ, - ბოცით ღვინო ჩამოეტანათ და მწვადს წვავდნენ. უნდა მივსულიყავი და მივედი კიდეც. დავილოცე, ასე ვთქვათ, სხვა რა გზა მქონდა. ცოტა ხანი გავჩერდი, თენგო მოვიმიზეზე და თავი დავაღწიე. რატომღაც მეგონა, ჩემ ოთახში სიმშვიდეს ვიპოვნიდი, ერთი სული მქონდა, ბალიშზე თავი დამედო.
დედაჩემი მეზობლის ქალებთან ერთად "ქეიფობდა". ალბათ ლიქიორს და შამპანურს სვამდნენ, მხიარული შეძახილებით "აგინებდნენ" სატელევიზიო პროგრამას. ლაურას გულიან კისკისაც მოვკარი ყური.
ცოდვა გამხელილი სჯობს, კოტე, ეს ქალი ძალიან დიდი ხანია მომწონს, მარტოხელაა და მარტო ცხოვრობს, შვილი არ აწუხებს, ქმარი და ნათესავები. იმ დღეს დაბრედილი და სულიერად დავრდომილი რომ არ ვყოფილიყავი, ახალი წლის ღამეს ლაურასთან გავატარებდი... რა მჭირდა, არ ვიცი, ძმაო, ეგრე ცუდად არასოდეს გავმხდარვარ... ზაპოისაც ვერაფერს დავაბრალებ, ბევრჯერ ვყოფილვარ ამ დღეში, მაგრამ არ დამიკვნესია... არ ვიცი, ძმაო.
ჩემ ოთახში ტორშერი ენთო. თენგოს ისევ ეძინა, მარჯვენა ხელი, - დიდოსტატის მარჯვენა იატაკზე ჩამოვარდნოდა. და ეს ოხერი, მომეჩვენა, რომ ხელის ნაცვლად უზარმაზარი მარწუხი გამოზრდოდა. ჰალუცინაციებიღა გაკლდა, ნიკუშ-ჯან მეთქი. მთვრალიც არ ვიყავი, ძმაო, ერთი ჭიქა კონიაკი დილით დავლიე, 2-3 ჭიქა ღვინოც - ბიჭებთან, სულ ეგ იყო, რა...
- მე ავანთე, - მითხრა დედაჩემმა, როგორ გამომყვა უკან, ვერ გავიგე, - ხშირად დავხედავდი ხოლმე. რა იყო, - მეუბნება უცებ, - რა მოხდა, შეგემთხვა რამე?
- არა, არაფერი, რა უნდა შემმთხვეოდა. წადი, სტუმრებს მიხედე.
მერე კარი მივხურე, ბატინკები წავიყარე და გაუხდელად შევწექი ლოგინში. ვიწრიალე და ვერაფრით ვერ დავიძინე. თვალებს დავხუჭავდი თუ არა, სამხედრო ტულუპებს ვხედავდი, - ჩიტების გუნდივით მწყობრად, გაურკვეველი მიმართულებით მიფრინავდნენ, მარჯვნიდან - მარცხნივ. ქვევით {დჯკჯლზ და ჳалюха იდგნენ და ყვიროდნენ: - летите голуби, летите... ასე, გაუთავებლად, კინაღამ გავგიჟდი, ბიჭო...
ლოგინში წამოვჯექი და კაპიტანი აქაბის სიტყვები წარმოვთქვი, ოღონდ ჩიბუხისთვის არ მითქვამს, ლოგინს მივმართე: - რა დაგემართა, ჩემო ძველო ლოგინო, ძველებურად ვეღარ მამშვიდებ, მეტს აღარასდროს დავიძინებ-მეთქი. ავდექი, ჩემ აივანზე წინდებისამარა გავედი და სიგარეტი გავაბოლე. თოვლში ვიდექი და ვეწეოდი. უცებ, რამ წამომიარა, ბიჭო, არ ვიცი, სიგარეტი მოვისროლე, მოაჯირს გადავევლე და წავედი. ალბათ ვერასდროს გავიგებ, რა პრინციპით და კანონზომიერებით ჰქონდათ მეზობლებს სარეცხის თოკები დაყენებული. ჯერ ანას თოკებს დავენარცხე, მერე - მაყვალას და ბოლოს ქსენიას თოკებს დავასკდი. ქსენიას გორილა ქმარს ისე დაეჭიმა თოკები, რომ ბატუტივით მისროლა, ერთი ხუთი მეტრით მაინც გადამაგდო გვერდზე. ასე იყო, რა. მოკლედ, გადავრჩი, ბიჭო, თავდებში გამომიშვა იმ შავმა ძაღლმა...
- იდიოტი ხარ!.. ვიდრე მიფრინავდი, მთელმა ცხოვრებამ ხომ არ ჩაგიარა თვალწინ, გამიგია...
- არა, ბიჭო, არ დაიჯერო. მეოთხე სართულიდან მიწამდე ძალიან პატარა მანძილია. მე გულაღმა მოვფრინავდი და ძმობას გეფიცები, მხოლოდ ერთი რამე გავიფიქრე, - ბიჭებს რა ვუთხრა, რა პსუხი გავცე-მეთქი. არც დედაჩემი გამხსენებია და არც სხვა ვინმე.
- ვინ გიპოვნა, ნიკუშ?
- ხომ გითხარი, ბიჭები ქეიფობდნენ. გიო სახლის უკან გამოვიდა მოსაფსმელად და იმან მიპოვნა. ჩუმად ვეგდე თოვლში გასისხლიანებული, ყვირილი და მიშველეთ არ დამიწყია. ყბები მოტეხილი მქონდა, ცხვირი - გატეხილი. ფეხიც ორგან მომტყდა...
- რა გინდოდა, ძმაო, რას ეძებდი, საკუთარ თავზე თუ არა, დედაშენზე მაინც გეფიქრა, შენს მეტი არავინა ყავს ამ სამყაროში...
- იცი, ბიჭო, მაინტერესებდა, სისხლი ცხელია თუ არა.
- ახლა ხომ გაიგე... რომ ცხოვრება ტკბილია და სისხლი - ცხელი.
- არა, ძმაო, მე დავრწმუნდი, რომ სისხლი მტკივნეულია...