სტრანდი მარკ
გაზიარება

ამბავი ჩვენი ცხოვრებისა (მთარგმნელი: ზვიად რატიანი) 

1
ჩვენ ვკითხულობთ ამბავს ჩვენი ცხოვრებისა,
მოქმედება ხდება ოთახში.
ოთახი დაჰყურებს ქუჩას.
იქ არავინაა.
არაფერი გამოსცემს ხმას.
ხეებს ამძიმებენ ფოთლები.
გაჩერებული მანქანები არ იძვრიან.
ჩვენ კითხვას განვაგრძობთ რაღაცის იმედით,
რაღაც წყალობის ან ცვლილების,
იქნებ სტრიქონმა ერთმანეთთან დაგვაახლოვოს
ან დაგვაშოროს.
ზოგჯერ გვეჩვენება,
რომ წიგნი ჩვენი ცხოვრებისა ცარიელია.
ავეჯს არასდროს ვუნაცვლებთ ადგილს.
ნოხები მუდამ მუქდებიან,
როცა კვეთენ ჩვენი ჩრდილები.
ოთახი თითქოს სამყაროა.
ჩვენ დივანზე გვერდიგვერდ ვსხედვართ
და ვკითხულობთ,
რომ დივანზე გვერდიგვერდ ვსხედვართ.
ჩვენ ვამბობთ, რომ ეს ბრწყინვალეა.
ეს ბრწყინვალეა.

2
ჩვენ ვკითხულობთ ამბავს ჩვენი ცხოვრებისა.
თითქოს ვცხოვრობდეთ, რასაც ვკითხულობთ.
თითქოს ვწერდეთ, რასაც ვცხოვრობთ.
ყველაფერი მეორდება ისევ და ისევ.
მორიგი თავი მიილია,
წიგნს ვხურავ და უკან ვიხრები,
წიგნი კი ამბობს, უკვე უჩემოდ,
რომ მე მას ვხურავ.
მე ვიწყებ წერას წიგნის შესახებ.
მე ვწერ, რომ მინდა წიგნიდან გასვლა.
გასვლა ჩემი ცხოვრებიდან სხვა ცხოვრებაში.
მერე ვდებ კალამს.
წიგნი კი ამბობს: "ის დებს კალამს
და ქალს უყურებს, ქალი კითხულობს
ამბავს თავისი საიდუმლო სიყვარულის,
ბოლო სიყვარულის".
წიგნი ზუსტია, ბევრად ზუსტი, ვიდრე გვგონია.
უკან ვიხრები და გიყურებ, შენ კი კითხულობ
ერთერთ თავს უცნობ მამაკაცზე,
რომელიც ცხოვრობს ქუჩის გადაღმა.
იქ სახლი აშენდა.
მერე ამ სახლიდან კაცი გამოვიდა.
შენ ის შეგიყვარდა,
რადგან იცოდი, რომ არასდროს გესტუმრებოდა,
ვერასოდეს გაიგებდა,
რომ ელოდები, რადგან თვითონაც
რამდენიმე ღამის შემდეგ მიხვდებოდი,
რომ ალბათ ისიც ჩემნაირია.
უკან ვიხრები და გიყურებ,
როგორ ბერდები ჩემს გარეშე,
როგორ გეღვრება მზის სხივები შევერცხლილ თმაზე.
ნოხები, ავეჯი, ყველაფერი მოჩვენებითია.
"ქალი ისევ განაგრძობს კითხვას.
თითქოს ვერ ამჩნევს, რომ კაცი გაქრა.
ვერ ამჩნევს, როგორც ვერ ამჩნევენ
ამინდის ცვლილებას,
თუ ამ ცვლილებამ განწყობაზე არ იმოქმედა".
შენი თვალები ვიწროვდება.
რაღაც გიბიძგებს, დახურო წიგნი.
დახურო მაშინ, როცა თხრობა ჩემზე გადმოდის
და აღწერს, როგორ წარმოვიდგინე,
უკან გადახრილმა, ცხოვრება უშენოდ,
სხვა ცხოვრებაში, სხვა წიგნში გადასვლა
ჩემი წიგნიდან, ჩემი ცხოვრებიდან.
ის აღწერს, როგორ გიმორჩილებენ
წამიერი აგზნებები,
როგორ გაშინებენ უეცარი მიხვედრები
იმის, თუ რატომ აღეგზენი.
წიგნი იმაზე მეტს მოგვითხრობს, ვიდრე საჭიროა.
მას უნდა ჩვენი დაშორება.

3
გამეღვიძა დილით და მივხვდი:
თუ რამე დარჩა ჩვენი ცხოვრებიდან,
მხოლოდ ამბავი ჩვენი ცხოვრებისა.
შენ არ დამეთანხმე, მე კი მიგითითე
სტრიქონი, რომლის თანახმადაც არ დამეთანხმე.
როცა ძილი შეიბრუნე,
მე განვაგრძე ბუნდოვანი თავების კითხვა
(შენ ასეთებს, როგორც წესი, ყოველთვის ტოვებ,
რადგან წინათგრძნობ დაწერამდე
და ვიდრე წიგნის შემადგენელ ნაწილებად იქცევიან -
კარგავ ინტერესს).
ერთერთი თავი აღწერს კაცის ღამეულ ოთახს,
მთვარის შუქის ცივ ქსოვილში გამოკრულ ავეჯს.
კაცს ესიზმრება შიშველი ქალი,
რომელიც ბაღში ელოდება,
რომელსაც სჯერა,
რომ სიყვარულს უნდა ემსხვერპლოს.
იმავე თავში ქალი კვდება.
ისე კვდება, არსადაა ნახსენები მისი სახელი.
შესაბამისად, მე ვერ გეტყვი, რომ ქალი შენ ხარ
და ამისთვის ვერასდროს დაგსჯი.
მოგვიანებით ჩვენ შევიტყობთ,
თუ სად ცხოვრობს მძინარე კაცი.
მძინარე კაცი ცხოვრობს სახლში ქუჩის გადაღმა.
ვიდრე გეძინა,
მე დავიწყე დიდი ხნის წინ
წაკითხული გვერდების ფურცლვა.
ეს იგივეა, დაგესიზმროს შენი ბავშვობა.
რამდენი რამე დაკარგულა.
რამდენი რამე არ დაკარგულა.
მე არ ვიცი, როგორ ვიცხოვრო.
წიგნი განაგრძობს: "მან არ იცის, როგორ იცხოვროს
და ასეთ წუთებში ეს წიგნი მისია,
მას თავზე ადგას მწუხარების მძიმე გვირგვინი,
მისი შინა და გარე სამყარო
ერთმანეთში ვერ თანხმდებიან
და ის თავს გრძნობს უბედურად
თავის სამეფოში".

4
ვიდრე გეძინა,
წავიკითხე მორიგი თავი,
რომელიც აღწერს შენს გაპარვას -
შენ გძინავს ჩემსკენ ზურგშექცევით
და ძილში უკან მიუყვები შენს ცხოვრებას
წარსულისკენ, სადაც მე არ ვარ.
მე ამიტანა საკუთარმა სიმარტოვემ
და ჩავთვალე, რომ ეს ფრაგმენტი
ჩვენი წიგნის უსუსტესი ფრაგმენტია,
სულელური, დაუხვეწავი.
მისი გადმოცემა შეუძლებელია.
"მას უნდოდა ენახა ქალი - შიშველი და უსუსური,
საცოდავად მობუზული აშმორებულ სანაგვეზე
ძველი სიზმრების, ძველი ნიღბების".
მიჭირდა კითხვის გაგრძელება.
დავიღალე ამდენი კითხვით.
წიგნი მიმიხვდა
და მაშინვე მიმანიშნა,
და მორიგი აბზაციდან თემა იცვლება.
მე ველოდი შენს გაღვიძებას.
შეიძლება, დიდხანს ველოდი.
შეიძლება, შევწყვიტე კითხვა.
გარეთ ქარმა დაუბერა.
მისი ხმა ჰგავდა უჩვეულოდ გაწელილ ოხვრას.
შემდეგ შემომესმა ფოთლების შრიალი.
ეს ყველაფერი ხდებოდა გარეთ -
ფანჯრის მიღმა იდგნენ ხეები.
ეს ყველაფერი, შესაძლოა, ხდებოდა წიგნშიც.
ის ფოთლები შრიალებდნენ, როგორც ჩანს, წიგნშიც.
მე გადმოგხედე შენ, მძინარეს, და წავიკითხე
ორი თვალი, ცხვირი, ტუჩები...

5
რომ ყოფილიყო სრულყოფილი სტრიქონი წიგნში.
რომ შეგვძლებოდა მასში ცხოვრება.
რომ ვიყოთ წიგნში, თოთქოს არ ვიყოთ.
თითქოს არც კი დაგვეწეროს, და ვიყოთ წიგნში.
მაგრამ ღამდება მორიგი გვერდი,
ყოველი გვერდი დანომრილია
და ვიწროა საძრომები სტრიქონებს შორის.
და შემდეგი გვერდი თენდება;
და წინადღით წაკითხული ცუდი ამბავი,
როგორც წყვდიადში ანთებული ასანთის ღერი,
მოძრაობს ტვინში.
რომ შეგვრჩენოდა რამის იმედი.
რომ შეგვძლებოდა კითხვის შეწყვეტა.
"მას არ უნდოდა კითხვის შეწყვეტა,
მას არ უნდოდა სხვა წიგნის კითხვა,
ქალი კი ქუჩას დაჰყურებდა:
მანქანები ისევ იდგნენ ხეების ჩრდილში,
ქუჩის გადაღმა, ხეებს შორის, მოჩანდა სახლი
და ამ სახლში ცხოვრობდა კაცი,
კაცი, რომელიც შეუყვარდა,
რომელიც ალბათ სხვა წიგნს კითხულობს.
ქალმა თვალები დახუჭა და წარმოიდგინა
მისი ოთახი, ცივი ღუმელი;
მაგიდასთან იჯდა კაცი და წერდა წერილს
ქალს, რომელიც უკვე მკვდარია,
რომელიც მსხვერპლად შეეწირა თავის სიყვარულს".
რომ ყოფილიყო სრულყოფილი სტრიქონი წიგნში,
ეს იქნებოდა ბოლო სტრიქონი.
წიგნი არასდროს ასახელებს სიყვარულის გამომწვევ მიზეზს.
როგორც ეტყობა, მას ხელს აძლევს ბუნდოვანება.
წიგნი არასდროს არაფერს გვიხსნის.
ის მხოლოდ ბრალს გვდებს.

6
ცხოვრება გრძელდება.
ვიზეპირებთ, რაც გვაგონდება.
ვიხედებით შორ სარკეში ოთახის ბოლოს.
არ შეგვიძლია სიმარტოვე.
წიგნი გრძელდება.
"ისინი სდუმდნენ, არ იცოდნენ, როგორ დაეწყოთ
ასე საჭირო საუბარი.
სწორედ სიტყვებმა გააჩინეს პირველი ბზარი,
მათ მოიტანეს სიმარტოვე.
ამიტომაც არ ჩქარობდნენ,
მხოლოდ კითხვას განაგრძობდნენ ჩუმი იმედით -
იქნებ თავისით მომხდარიყო რაიმე წიგნში.
იქნებ თავისით შეცვლილიყო მათი ცხოვრება:
შეცდომები მიტევებოდათ, რადგან ვერ მტკიცდება.
ტკივილები შეშვებოდათ, რადგან არცერთი იყო ნამდვილი.
მათ არაფერი გააკეთეს".

7
ჩვენი წიგნი განწირულია,
ჩვენ ვართ ცოცხალი დასტური ამის.
გარეთ ბნელა, ოთახში უფრო.
მე კარგად მესმის შენი სუნთქვა.
შენ მეკითხები, ხომ არ დავიღალე.
დავიღალე თუ შემიძლია განვაგრძო კითხვა.
დიახ, დავიღალე.
დიახ, შემიძლია განვაგრძო კითხვა.
დიახ, გპასუხობ ყველა კითხვაზე,
მაგრამ არ გესმის.
"ისინი დივანზე გვერდიგვერდ ისხდნენ.
ისინი იყვნენ უხეირო ორეულები,
მოდუნებული ფანტომები
იმის, რაც იყვნენ.
ისინი ჩანდნენ დაღლილები..
ისინი კითხვას განაგრძობდნენ,
დამფრთხალები საკუთარი უბიწოებით
და იმითიც, რომ არ სურდათ კითხვის შეწყვეტა.
ისინი დივანზე გვერდიგვერდ ისხდნენ.
ისინი მზად იყვნენ მიეღოთ სიმართლე.
ისინი მზად იყვნენ მიეღოთ ყველაფერი, სულერთი იყო, რა.
წიგნი უნდა დაწერილიყო,
წიგნი უნდა წაკითხულიყო.
ისინი იყვნენ მხოლოდ წიგნი
და არაფერი სხვა".

??????