გაზიარება

სუნთქვა ხუთვისას

ჩაქუჩის
უწყვეტ და თავნება
ბრახუნში, ბრახუნში, ბრახუნში, ბრახუნში,
სრულიად ჭკუაზე შემშლელში, გადის და მწვავდება
სამხრული ზაფხული, მბრუნავი მრავალგვარ ცეცხლოვან ზმანებად,
ზაფხული-მარყუჟი.
აკვესებს
ის მზეს და, ლახვრებით,
შანთებით თავისით მჭრელი და მდაღველი,
ამომშრალ აუზში აცოცხლებს ბრინჯაოს ქალთევზებს.
და რომელიმედან სიგრილით დამტკბობი გორების კალთებზე
მდებარე დაღვრემილ
ტყეთაგან
ღამეში უფსკრულთან
დანახულ ქალაქში, რომელსაც უწუხან
სიცხისგან მცხოვრებთა გულნი და მოელის ბნედაღა,
მკრთომარე ქალაქში, რომელშიც ყველანი ერთმანეთს ზურგს უკან
აყრიან დღედაღამ
ქოქოლას,
რომელშიც სიძულვილს
სახლად აქვს სრა, ხოლო სიყვარულს - მიწური,
რომელშიც ოდნავი ნიავიც არსაით მოქროლავს,
ცარიელ ბინაში ბოლთას სცემს პოეტი, წრიალებს, როგორაც
სარდალი, მისული
მკითხავთან.
მან მაგრად შეტოპა.
არ იცის - ეგება ჯობს უმოქმედობა;
თუმც ბრძოლა თავისი ჯერხანად მხნედ გადაიხადა,
მოჯანყე მონების მწკრივებად, რაზმებად, ერთიან მხედრობად
ქაღალდზე სიტყვათა
მწყობელმა.
ის თავის გარდასულ
სიხარულს იხსენებს და ეუცხოება,
იმდენად შორი და მქრქალია. ის თავის დაშაშრულ,
დათენთილ ბაგეს გრძნობს, რომლითაც როგორმე აცლიან დასასრულ
შესძახოს ცხოვრებას:
«რას მერჩი?!»
ან აღარ აცლიან...
რამდენი ექნება უქმ, გინდა აზრიან
ცხოვრებას ფართობი ნეტავი, თუ ყოველ ას მეტრში
სიგრძივ და განდაგან ბანკია, მეძავი, უსახლო კაცი ან
ღრე, ბედის წამგლეჯი?
მიდენის
ცხოვრება მარსელის
მურდალი იერით არსებებს მიბნედილს
და თავის კაეშანს გარშემო ხმასავით ავრცელებს.
დღითი დღე სულ უფრო ძალუმად ღამდება. შენ, ჩემო მარცვლების
თვლაო და რითმების
ბუტბუტო,
არ შეწყდე, კარგი ხარ!
პირისგან, რომელიც ტკივილმა დაგრიხა,
შენ სახესხვაობად კოცნისა დარჩები უთუოდ.
ამგვარად რჩებიან: ცოცხალი თვალისგან - მხოლოდღა ქუთუთო,
შუბლისგან - დაღიღა.

2007