* * * უაზროა, ვიცი, ჩემი კითხვები
უაზრო ვარ თვითონ.
მაპატიე, ჩემს ბედში რომ ითხვრები,
სხვისი ბედის ხვითოვ.
ვდგავარ ბაღში, სადაც ორი სკამია,
და საკუთარ ჩონჩხს ვგრძნობ - სიკვდილს ბაღის.
ბაღი ხუჭავს შიშჩამდგარ და ნამიან
თვალებს თვისას. მე კი ვკუმავ ბაგეს.
...ის დღე მოვა, ის უხანო სამოთხე,
ვნებით - სისხლის ქაფით,
და შუქიდან იმგვარადვე ამოხეთქ,
როგორც ეტნა ღამით.
როგორც კიბოს წამლის აღმოჩენისას
საუკუნის შეძახილი: „ევრიკა!".
როგორც ელვა-მოგონება ფრენისა
გართხმულ ტვინში, რომლისთვისაც ბევრი ხარ.
როგორც ქარის ამოვარდნა პირველი
სულ-სულ პირველ მარტში.
როგორც ბოლოს აღმომხდარი ყვირილი
ვერგაძლებით: დარჩი!
მერე ოთხზე დავდივარ და ნამტვრევებს
ვკრეფ იმ დღისას. მყოფი ბედში ვიწროდ
დღესასწაულს ხვნეშა-ოხვრით ამთავრებს,
ღამეულო ამღერებავ სხვისო.
2001/2006
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru