გაზიარება

გაბოს ზარნაშო, პაპა გიგია და დიდგორული ქარიშხალი გაესაუბრნენ

მამალი აღარ ყიოდა, ეტყობა, მოკვდა.
ძაღლი აღარ იყეფებოდა, ეტყობა, მგლებმა შეჭამეს.
კვდებოდა გაბო - უკანასკნელი მკვიდრი სოფლისა.
თოვლმა ამოქოლა სარკმლები
და ავადმყოფმა აღარ იცოდა - გარეთ დღე იყო თუ ღამე იყო.
სიბნელითა და დუმილით ჰქონდა გამოტენილი პირი და მზერა.
ავად იყო - ავი დევი ბობოქრობდა მის გულ-გვამში
და გარეთ დევნიდა გაბრიელის სულს.
სიცხისგან გათელილ ავადმყოფს ზარნაშომ შემოჰკივლა...
კიდევ და კიდევ გამეორდა შემოკივილი.
გაბო მიხვდა, რომ მას ზარნაშო კი არა,
სიკვდილი შემოჰკიოდა:
- ნუ გეშინია, შენკენ მოვდივარ,
მე გამოგიხსნი მაგ სიბნელიდან!..
ზარნაშო რომ მიჩუმდა,
ახლა ოცი წლის წინათ გარდაცვლილი პაპა გიგია გამოელაპარაკა:
- ჰკვდები, გაბრიელ?..
აბა, შენ იცი, კაცურად მოკვდი!
ტან-ფეხი გაშალე, სახე დაილაგე,
სიკვდილს მოკუნჭული და ელდანაჭამი ნუ დახვდები!
დაუამრხავი არ დარჩები. გზა გაიხსნება -
ან მონადირე ჩამოივლის, ანდა შვილები მოგაკითხავენ.
სახლის კარები მაგარია, მანდ ნადირი ვერ შემოაღწევს...
...მერე დიდგორის ქარი გამოელაპარაკა გაბრიელს,
მაგრამ ქარს უკვე აღარავინ უსმენდა...