გაზიარება

ხელწერილი

მაინც დავწერ,
ვდებ პირობას,
მაინც დავწერ, როგორ მიჭირს,
როგორი ძნელია შენთან დაბრუნება,
რა მძიმედ მპატიობ დიდი ხნის ღალატს...

მაინც დავწერ,
რადგან ყოველთვის, ყოველწუთას
შენ იყავი ჩემს ცხოვრებაში, -
მაშინაც, - როცა ვყიდულობდი
პურსა და საპონს,
მაშინაც, როცა ზამთრისთვის მურაბას ვხარშავდი,
და მაშინაც, როცა სულ პირველად დავინახე ჩემი შვილები, -
შენ გეყრდნობოდი,
შენში მედგა რბილად ფეხები
და იმ სირბილით ნეტარებით ვიწამლებოდი.

და ვდებ პირობას,
რომ მაინც დავწერ,
როგორც ნიადაგი, რომელსაც აშორებენ,
მაგრამ მაინც არ იშორებს სარეველას,
ამოთხრიან,
მაინც ამოდის,
ამიტომ დავწერ!
რადგან ისინი,
ღობის იქით გადაყრილი სარეველა ბალახები,
გამომიტყდი, - ხომ უფრო გიყვარს?
ვარდებმა თავისი ნაზი ფურცლებიდან
დიდი ხანია განიძარცვეს პოეზიის ტკბილი სურნელი,
ხოლო სარეველამ, (თუ მოასწრო)
იქნებ სულ პატარა, ცისფერი ყვავილები გამოისხას,
უსუნო და უპრეტენზიო.
თუმცა მგონია უყვავილოდაც უფრო გიყვარვართ,
თუნდაც იმიტომ, რომ ამ ბაღჩაში
არსად არის ჩვენი ადგილი,
და ამიტომ, -
ვდებ პირობას, რომ მაინც დავწერ,
დავწერ ღობის იქით გადაყრილების სახელით.