ელეგია (მთარგმნელი: ნათია ორმოცაძე)

მ.ბ.-ს

დღემდე მაჟრჟოლებს ისევ შენი ხმის გაგონება.

ბუნებრივია. ვინაიდან სიმები სახმო

ვერ დაწყვილდება შიშველ კუნთთან, ხუჭუჭა თმებთან,

ხელებში ტვირთთან, და ასაკში აღარც კი ნაღვლობ

საყვარელ ნივთის დაკარგვას. და ჰაერთან შეხლა

შენს უსხეულოდ აღებულ ხმას ვეღარ შელახავს,

და, ვაგლახ, ორი ჭირისაგან ბეცი გონება

ირჩევს უმეტესს: ერთხელ თქმულის გამეორებას.

მისგან ფხიზელ თავს რეტი ესხმის ძალიან დიდხანს

ფირფიტასავით ტრიალით და სიტყვების ლესვით,

თითი თითს უშლის - შეხორცებულ ხვეულებიდან

რომ ამოაგდო სამუდამოდ ნატეხი ნემსის -

თითქოს აძლევდე სალამს საცდურს ისეთი ფორმით -

როცა სიტყვები, როცა ტექსტი არ გაქვს საკმარი,

თუმცა მუსიკა ჭარბადაა, ბევრი უზომოდ.

იცი, რამდენი საგანია ერთურთთან მყარად

ისე შეკრულნი - რომ ბუნებას, რომელიც არის

ნამდვილი დედა და მშობელი და ა.შ., კიდევ

შეიძლებოდა გადაედგა ნაბიჯი მყარი,

რომ ერთმანეთთან შერწყმულიყო - ბუზი, შაქარი;

ფოკსტროტის ხმა და ქოლგა კაბის ფრიალა კიდე;

სულაც მე და შენ - ავეყვანეთ ჩვენ მიჩურინის

მიღწევების და შრომის რანგში. ეს უკვე ახლა

ქარიყლაპია ფერით მოჰგავს კონსერვის ქილას,

და მომარჯვებულ ვერცხლის ჩანგალს. ბუნება, ვაგლახ,

აშორიშორებს საგნებს, უმალ აპატარავებს;

ცხოველთა ზომა გაიხსენე შენ უწინდელი.

და ჩვენ კი მხოლოდ ნაწილი ვართ იმ დიდის, მთელის,

რომლისაგანაც ტელეფონის ზონარის მსგავსად

გამოდის ძაფი, ჩვენკენ ნელა მოიკლაკნება,

დინოზავრისგან ხერხემალს რომ დატოვებს მხოლოდ.

ორი დღის შემდეგ შეძლებ შენ ამ ნომრის აკრეფას,

მანამდე ვერა. და ამ ზონრის მეორე ბოლოს

კვლავ ინვალიდი უპოვარი გეპასუხება,

რომ დაუკარგავს ძმა, ხელ-ფეხი, სულის ნასახი -

ევოლუცია. ჩემთვის კი ამ ნომრის აკრეფა

ნიშნავს - ამოვძვრე წყლიდან ხმელზე და იქ დავსახლდე.