მაჯებიდან

სუნთქვით გადაღლილი ყნოსავ კამელიებს,

დგახარ სხვათაშორის შორის მდინარეთა,
გუშინწინისწინ კი ნეტა დამელიე,
როცა გკოცნიდი და ჩანდა მინარეთი -
ჩვენი წინაპრების ძვლებზე ნაშენები,
სადაც ტკივილს სძინავს ენით გამოუთქმელს
და ეს შემთხვევაა როცა დაჟინებით,
წარსულს აღარ უნდა მხარში ამოუდგე.

რადგან რელიგია შენი - ქართულია,
უნდა გაუმკლავდე ერთხელ რეპრესიას,
მეჩეთს ამჯობინო ცამეტსართულიანს,
სოფლის ერთი ცალი ხმელი ეკლესია

და ვერც გესწავლება ჩემგან ვერაფერი,
როგორ მოიქცე და როგორ ინებივრო,
დგანან ლეჩაქებში სოფლის დედაბრები
კედლის ხალიჩებზე ნაქარგ ირმებივით.
ჩემი სოფელია, შენი სოფელია,
სხვისი სოფელია და ნუ გაართულებ,
დღეებს იმედების ნოხი მოჰფენია,
ცაა წითელი და მზეა საქართულე.