ჩემთვის ნაზთა მშვენიერთა... 
 

დიდ ხელებს, 
ჩემი ცხოვრების მგზავრებს, 
განა ქალურთა, მათ თითქოს ძმურთა, 
ოდეს ცახცახით მიიტან გულთან, 
ან იფიცები, ან იწყებ სიცილს - 
ხან განსაცდელის ჟამს გამომიწვდი, 
დიდ ხელებს, 
ჩემი ცხოვრების მგზავრებს, 
ვუმზერ, ვადარებ... 
მაგრამ არ ვიცი, 
ხან ცად აწვდილნი, ვით კიპარისნი, 
ხან შენს გულ-მკერდზე მხატველნი ჯვრისა, 
მსასოებელნი არიან რისა! 

იქნებ ფარული კაეშნით სავსე
სიტურფის გამჩენს შესთხოვ სინაზეს? 

მაგ ხელებს იცი რას დავავალებ? 
- სხვათა სინაზე ნუ ავალალებთ!
იქნებ არ გრძნობენ, რაოდენ ნაზი 
გულის მფარველნი არიან, ოდეს 
აცახცახებულთ და მოალერსეთ 
ფიცის დროს წრფელად დაიწყობ მკერდზე! 

1946 წ. 
თბილისი.