გაზიარება

გ ა ჰ ქ რ ა ო ც ნ ე ბ ა ! . . .

იყოდრო ნეტარჭაბუკობისა:
გულში ყვაოდა იადა ვარდი,
სულს წმინდა გრძნობა აცისკროვნებდა,
მე ის მიყვარდა, მას მე ვუყვარდი!
9ცხოვრება, როგორცდამშვიდებული
ზღვა, ციალებდადა კამკამებდა
და მასზემცურავს ჩვენ კოპწია ნავს
ოცნება შორს, შორს მიაქანებდა!
ისდედოფალი იყო საზღაპრო
უცხო სამთავროს ტურფამფლობელი,
მე კი იმისი კარისმგოსანი,
მარადისმისი შემამკობელი.
და ვუჯეროდი სხვადასხვალექსებს,
მის ჩაგონებითმისთვისვეთქმულსა:
ისყურს უგდებდა აღტაცებული,
ჩემსა სიმღერას, აღფრთოვნებულსა,
და ტკბილღიმილითმაჯილდოვებდა!..
მეც სხვის არაფრის არმქონდადარდი:
სულს წმინდა გრძნობა აცისკროვნებდა,
გულში ყვაოდა იადა ვარდი!
მაგრამ უეცრადცა მოიღრუბლა,
ასტყდა გრიგალი, სასტიკ-საზარი,
ნავი კლდეს მოხვდადადაიღუპა;
გაჰქრა ოცნება, ვითასიზმარი!
გაჰქრა ოცნება!.. დღეს ულმობელი
სინამდვილეა გამეფებული:L
ისჩაუძირავს ცხოვრების ჭაობს,
მე_ უდაბნოში ვარგარიყული!

1910 წ