იავნანავ,

ფრთებით გარწევს ჩვენებური ჟამთადენა,

ზოგჯერ ღმერთიც შეიცვალა,

ვერ შეცვალეს შენი ენა.

ვლოცავ, რა მზეც გამწიფებდა

და გისხამდა რომელი ხეც,

იავნანავ,

ვარდოვნანავ,

მოდი, სულზე მომეხვიე.

ბევრჯერ მიწა გამიგლიჯეს,

შენ კი ზღვარი ვერ დაგიდეს,

ვერ წაართვეს შენი თავი

შავშეთელს და მარადიდელს.

თუმცა ხშირად ბედი ჩემი ჭოროხივით იმღვრეოდა,

ჩადრიანი დედა მაინც იავნანას მიმღეროდა.

მაგონდება მისი თბილი ხმით ნამღერი ნანა ტკბილი, _

ყველა წუთი თენდებოდა

ჩემთვის ამხდარ ნანატრივით.

ზევით ზეცა იყო ღრმა და

სუფთა, როგორც დედის გული,

შიგ ჰყვაოდა ვარსკვლავები,

დედის ხელით მიმორგული.

ნანა, შვილო,

ამ სიმღერით გაიზრდები უფრო კარგი,

გაგალაღებს, აგამაღლებს,

დაგაბრძენებს, გაგამაგრებს.

ლაჟვარდების ლურჯი თქორი,

რომ ალბობდა დედის ღიღინს,

იავნანას თითო ბგერა

სისხლის თითო წვეთად მიღირს;

იავნანავ, გწვეს და მაინც

იმავ დედას შველი ახლა,

ვინც ქართული სიტყვის ცეცხლი

შენს ნაცარში შეინახა.

ჯერ ბევრია საზრუნავი,

გასაკაფი, მოსახნავი,

დღეის ფიქრით დამძიმდი, რომ

დამსუბუქდეს სევდა ხვალის.

ჯერ ბევრია საზრუნავი,

შენი კერა სადაც არის,

შენ ხომ თავად იავნანაც

გყავს მოსავლელ-დასაცავი.

ნანა, შვილო, დღე გეძახის,

ძილი ისეც საკმარია,

შვილო, მთელი საქართველო

დღეს ხომ შენი აკვანია.

ნანა, შვილო, იძილფხიზლე,

დრო-ჟამს ყური მიაპყარი,

საქართველოს ხვალე შენ ხარ,

გახდი მისი წინაპარი.

1971