რად ეშინიათ შენი ნეტავი,

რატომ გბოჭავენ, რატომ გაბამენ?

ენავ ქართულო, ჩვენო ანბანო, _

ჩემი სისხლის და სულის ამბავო?!

ბევრნი გისმენენ თვალში კურცხალით,

შენ მაინც იბრძვი და ამორძალობ,

როგორ იქნება იყო ცოცხალი,

მაგრამ ხელ-ფეხი ვერ ამოძრაო?!

შემხვდი სტამბოლის, იზმითის, ბურსას

კუთხე-კუნჭულში, _ ნაწყენი მდგმური.

რა გაჭირვებით, რა მძიმედ სუნთქავს,

შეწუხებული, უკვდავი გული!

1990