ორშაბათობით მე მხვდება კაცი,

რომელსაც სახეზე ალამი ახატია

და მასწავლის მკაფიო ხმით:

_ კვირა დღეს სისხლში

ცეცხლის ბორბალი უტრიალებს,

ორშაბათი კი

შავი პურით იკვებება.

შენ ისე მინებდი მუზის ფუფუნებას,

რომ კვირადღეების კოცონები აინთე გარშემო,

ხოლო ორშაბათს გეშინია, არ იქცე პურად,

როცა სიტყვადქცევა გენატრება...

მისი ხორხიდან მოკალული სპილენძი ანათებს,

რაიც აშკარად ოქროპირობის ნიშანია

და ასატანია დიდ მოედანზე,

მაგრამ, როდესაც დედა მესტუმრება

და დახშული სმენის ბინდიდან

თვალის კაკლებს გამოაცურებს,

რომ დაინახოს მაინც ჩემი სიტყვები,

რადგანაც

მის გასაგონად ვლაპარაკობ!

ახლახან წასული მამაჩემის ლანდიც

მოსდგომია კარებს,

უპატიებია სარეველა ბალახი

დიდი ხნის მიუხედავ საფლავზე,

მაინც რა იისფერი ლანდი ჰქონია

და ფრთებიც არ ამოსვლია

ტვირთისგან გადაყვლეფილ მხრებზე,

ბედნიერების სხივი დააკლდათ,

ტკბილი სიტყვების საფანელი...

“ამაოება ამაოებათა და ამაოა ყოველივე ამაო...”

დედაჩემის გულში

სევდის ბაღი ირხევა,

იქაც რომ

ჩასაბერი ინსტრუმენტების ტყე ჩაყაროს

რომელიმე ოქროპირმა...

და მე უკვე მენატრება ორშაბათი,

მოხარშული კარტოფილის, შავი პურის,

ვალების გასტუმრების დღე.

ჩემს ყელში ნერვიულობის

ეკლიანი გორგალი მიდი-მოდის

სასიდან ნუნებამდე,

კბილები კი უკვე ორშაბათისაა,

მოხვეჭის, გაკბეჩის, დაქუცმაცების

უნარის გამო

ისინი სულ უფრო იშვიათად

გამოსცრიან სიტყვას,

ვერცხლით და ტკივილით სამრეკლოს ტოლფასს...

კიდევ ექვსი დღით გადაიწია კვირის ბორბალმა, ცეცხლოვანმა...

"ორშაბათ დილა გათენდა

რა ავი დარი დგებაო..."