ისეთი დღეა, ქარის მსუბუქ ნაბიჯებს ვითვლი,

ჩემი ნერვები სიჩუმეში ზანტად ყვავიან

და ველოდები მე იმ წვიმას, ოქროსტანიანს,

რომელმაც უნდა დამიბრუნოს სიგიჟე მითის,

როდესაც ზევსი მიწიერ ქალს დაიწყვილებდა,

დაივიწყებდა პოეტივით ზეცას და მორალს,

შუბლს, პართენონის მარმარილოს, იპობდა ორად

და საკუთარი გონებიდან აჩენდა შვილებს,

მისი მასალა ბროლი იყო და არა თიხა,

არ ენდობოდა ემოციებს და დედის წიაღს

და უკვდავებას არიგებდა რისხვასთან ერთად,

მაგრამ შვილები მიიჩნევდნენ ოლიმპოს ციხედ,

გატეხეს ბოლოს, ზეცის თვალი დატოვეს ღია,

სადაც ცრემლივით აკრიალდა ახალი ღმერთი...