მან დაინახა შიშველი ქალი,

პირველად თავის სიცოცხლეში

მშობლებს კი უთხრა,

რომ მკერდზე ქვის დოლაბებმა გადაუარა

და დაზაფრული იქვე დაეცა... დედამისი,

როგორც იდგა ფანჯარასთან,

პურით და მჭრელი დანით ხელში

სინათლემ შეისრუტა

სულ ბოლომდე,

ხელ-ფეხის მოგრძო მტევნებამდე...

მხოლოდ გვიან, ღამის ზედაპირზე

პურის ნაჭერი წამოტივტივდა...

და თქვა მაშინ მარტოკაცმა:

_ რა იოლი სათქმელია ჭეშმარიტება!

თვალის კაკლებში ქვებს რომ გვესროდნენ,

როგორც ჭაში.

ჩვენს თავზე წყალი რომ შეინივთოს,

მკერდს მაინც იპოვის დოლაბის სიმძიმე

და სინათლე, ხარბი, უწყვეტი

ჩვენი ფერ-ხორცის შემსრუტავი

ფრჩხილების ბოლო წერტილამდე...

მერე კი დროის ზედაპირზე

შეიძლება სიტყვა წამოტივტივდეს _

ერთადერთი,

რასაც უნდა მოელოდე

დოლაბგადავლილი მკერდიდან...