სტურუა ლია
გაზიარება

იდაყვი, ჩამორტყმული მაგიდაზე... 

იდაყვი, ჩამორტყმული მაგიდაზე,

თვალებიდან ნაპერწკლები...

ტკივილიც შუქით თავდება,

როგორც ყვირილი რომელიმე

ქართული ხმოვნით?

ამ შუქიდან იმ შუქამდე

ერთი დერეფანი მარტოობა,

ბოლოში ცოდვილები გაზქურით ხელში,

უცოდველები ნარგიზის ეგო-თი,

აქეთ _ ღვინიდან ამოსული მეტაფორა:

_ ნათელში ამყოფოს ღმერთმა!

მიწა შავია და ტალახიანი,

პოეზიისთვის, მაინც, მადლობელი ვარ. 

??????