დავიღალე,

გახამებულ ყელს ნიკაპამდე

ვეღარ ვიწევ, რბილდება,

ჯინსებზე ჩასაცმელი ხდება,

სხვების დასანახ ცხოვრებაში

ფოტოგამოფენას ვტოვებ,

იქ ყველაფერია: შავ-თეთრი ეტიკეტი,

მარგალიტები, ღიმილი, რომლისთვისაც

ჯერ ხელი არ ჩამომისვამს,

მიკერძოებული მაყურებელი მყავს,

სუფთა შუბლებით მიტევს,

ტაბულა რაზებით,

ხელნაწერები აქეთ მკითხულობენ:

პირდაპირ შუბლში კორექტურა

და მორჩა...

სადღაც ჩემთვის ლეღვის ხე

შაქრდება და შაქრდება,

ბუნებრივად, ძალდაუტანებლად,

და არ იცის, რომ სამოთხეა...