გაზიარება

ყაზალები (მთარგმნელი:ალექსანდრე ელერდაშვილი)

ო, რა იქნება, სატრფომ მომიხმოს,
ო, ნეტავ სახლის კარი გამიღოს,
გამიზაფხულოს ეს შემოდგომა
და მერე ბაღის კარი გამიღოს.
ჭაბუკი ვიყავ, სატრფოს ვენდე და
მოხუცი კვლავაც მას ვემონები,
ოღონდ ერთხელაც გავახსენდე და
მე, თმენით დაღლილს, კარი გამიღოს.
ჩემო თვალებო, ცრემლები ღვარეთ,
ცრემლით დაბრმავდით, ჩემო თვალებო,
გამოიხედოს მან ეგებ გარეთ
და თვალებდათხრილს კარი გამიღოს.
ამდენი ეჭვით გული დაოსდა,
მაინც არ ვიცი, რა ბედი მელის,
ან იმედის ბჭე დამიგმანოს და
ან სივაგლახის კარი გამიღოს.
მაგრამ ვაგლახ, თუ ტრფიალს არ იხდენს
და ასე მარტომ უნდა იაროს,
სამარის კართან უნდა დამიხვდეს
და მე, ვაგლახ, ის კარი გამიღოს?!
ამაო ფიქრთა ზღვარს გადავედი,
რისთვის ვიმრავლებ ნეტავ კაეშანს?
ხ ო ს რ ო, ვინ მომცა მე იმის ბედი,
სატრფომ რომ სახლის კარი გამიღოს.
* * *
ღამის ნიღაბი რომ შორდება დღის ნათელ სახეს
და დედამიწა ალიონზე თვალებს რომ ახელს,
ცისკრის ნიავი დაქრის მაშინ ცის ტატნობზე და
აღმოსავლეთის ლამაზმანის სიტურფეს ამხელს.
მე მშურს იმ კაცის, სატრფოსთან რომ ხვდება განთიადს
და ვნებით მთვრალი რომ ივიწყებს გამჩენის სახელს.
ჰე, მერიქიფევ, რად არ მნახავ მუდამ სევდიანს?
რატომ არ მისხამ ჯამში ღვინოს, სევდისგან დამხსნელს?
დღეს, ვით ყაყაჩო, ცარიელი ჯამით ვდგავარ და
ღვინოზე ფიქრი ჭკუას მიმღვრევს და თავბრუს მახვევს.
ამ განთიადზე ხელით დააქვს გული ხ ო ს რ ო ს და
მწარედ დასტირის მარტოობის ვაების მნახველს.
* * *
დოქი დაიცალა, ღვინო დაილია
და მაინც არა ვარ მთვრალი მე,
მაშ, გულო, შემასვი მე შენი სისხლი და
დამითვრე ხორცი და ძვალი მე.
მაჯნუნის კვნესა და შეშლილი ძახილი
არვის რომ არ სურდა ესმინა,
დღეს ყველა მიჯნურის სიმღერად იქცა და
გამიგნო ლექსებში კვალი მე.
ღმერთო, სიყვარულის სასჯელიც მეყოფა,
შენ აღარ დამსაჯო ფიქრებით,
იქ, სადაც უგონო სიბრმავე მეუფებს,
რას მარგებს გონების თვალი მე?
მე სატრფოს ვერ ვხედავ და სატრფო კი არა,
დღეს მასზედ ოცნება მაცოცხლებს,
ჩემი მზე ჩაქრა და სანთელიც არა მაქვს
და მათბობს ოცნების ალი მე.
ხ ო ს რ ო, რად გეგონა, სიზმრად რომ ჰპოვებდი
შენ ცხადად დაკარგულ გულისსწორს?
შენ ძილიც დაკარგე და სიზმარს სად ნახავ?!
ვაიმე, სიზმრებო, ვაიმე!