(თანამედროვე ზღაპარი)

მაგრამრთგან იწევდა, მეორე-მე; ერთმანეთს რადგან მაინცა ჰგავდნენ, ერთხელაც, შეიკრიბნენ. დათქმულ ადგილას, მთაზე მდგარ ფუნიკულიორის ზედა სადგურთან ერთდროულად ავიდნენ,მიუხედავათ იმისა,რომ გრიშა საბაგირო გზით ამაღლდა ლეგენდარული ზღვის დონიდან, ვასიკო-ტრამვაით, შალვა კი ფეხით.მათგან უფროსმა, შალვამ, თქვა:

მაგრამ ახლა, რადგან მშვენივრად მოეხსენებოდათ ერთიმეორის ვრცელი შესაძლებლობანი, თან, ამმხრივი პროფესიული თვალსაზრისით პატივსაც სცემდნენ ერთურთს, უნებურად ფრთხილობდნენ რაიმე უმნიშვნელო არ დასცდენოდათ; ეს ეგრეთ წოდებულ საწყის დაზვერვასა ჰგავდა, გამოჩენილ მოკრივეთა თუ ფეხბურთელთა გუნდების არ იყოს. მათგან ყველაზე მეტად სიტყვათმფრქვეველი, გრიშა, განსაკუთრებით დაძაბული იყო, ნებისმიერმა ძმამ კარგად იცოდა ძმათა ფასი. მაგრამ ჰაერში, როგორც იტყვიან, დენთის სუნი ტრიალებდა. გეკამათებინა კეჟერაძეებიდა, ჰეიჰო, რას არ გადასწვდებოდნენ. მაგრამ ახლა, მათთვის შეუსაბამო სიჩუმე იდგა, და, კიდევ კარგი, იმ თვალით შესანიშნავმა ქალმა ისევ ჩამოიარა, შორიახლოს შეჩერდა, გულდასმით აათვალიერა სამივე და, მიეფარა ისევ სადგურის ფრთას.

შენ არ გეწყინოს, ჩვენო გრიშა და, შენი დიდი დამსახურების მიუხედავად, რომ ძალიან გსურს შენი ხელშეწყობით ადამიანები გახდნენ უკეთესები, ვიდრე არიან, ზოგიერთი ქარაფშუტად გთვლის... - არ გამაწყვეტინო! - აკი მეც ხომ მშვენივრად ვიცი, არაა ეს სწორი. შენ, ვასიკო-სხვარამისავ, რადგან ძირითადად წარმოდგენებით ცხოვრობ, უტოპისტადაც კი მიაჩნიხარ ზოგს, მაგრამ არ დაიჯერო, კაცმა არ იცის, ვინ-ვინაა და სად, შემოგვიერთდე უნდა, რადგან საქმე საქმეზე თუ მიდგა, გამოცდილება გაქვს დაგროვილი ისეთი, მტერ-მოყვარესაც შეშურდება. რაც შემეხება თქვენს შალვას, მე, ისეთი რამის გაღვივებასა და დანთებას ვცდილობ, დაფარვა რომ სჭირდება, და აი, მოდით, ჩავჭიდოთ ერთმანეთს ძმურ-ძმური ხელი და რომელიმე სოფელს მივადგეთ, ოღონდ ასეთი შეუნიღბავები კი არა, არამედ ხელოვნების ერთ-ერთი კუთხით, ერთ-ერთი სახეობით უნდა აღვიჭურვოთ, დიდხანს ვიფიქრე და, ხელოვნებათაგან, ამოვირჩიე უმწიკვლოესი.

ჩვენ, ძმანნი სამნნი, - აღზევდა შალვა, - საქართველოს ერთ-ერთ სოფელში წავალთ, და ეს იქნება გამოკვეთილად ნამდვილი ქართული სოფელი, ჩვენი – ოდესღაც კოლხთა და იბერთა. მომცრო სოფელი იქნება ეს, მააგრამ სხვადასხვანაირ მკვიდრთა წყალობით, იქაურთა წვრილ-დიდ-პატარა, ჭრელა-ჭრულა მიზანსწრაფვებისა და მოსაზრებების აღსავსეობისა გამო, და განსხვავებულ აზრ- მსჯელობათა გამოისობით, მრავალმხრივად აბურდული და დაბურდული სოფელი იქნება ეს ქართველების, - ჩვენი, და როგორც ყველგან, იქნებიან იქ კეთილნი სულნი და ბოროტნი, სხვადასხვანაირტევადობიანი მატყუარები თუ პირში მთქმელები, კენტთავიანი დევებიცა და მიწყივ მუშაკნიც ეყოლებათ, აგრეთვე ანგელოსებივით ბავშვები და გაჭინკებული ჯეილები, ეგებ მინდვრად გარუჯული მზეთუნახავებიც ერიოთ, და ერთადერთის, ჩვენი ხალხური ზღაპრებიდან, მზეჭაბუკისა მეეჭვება, მაგრამ რადგან მეცნიერულადაც კია დამტკიცებული, რომ ფეხმძიმე ქალბატონებბის დაუბადებელ ბავშვებს თურმე უკვე ესმით მუსიკისა და, საერთოდ, ხმები, ჩვენ, სამთავე ძმამ, ფეხმძიმე ქალებს მეტი ყურადღება უნდა მივაქციოთ...

მაინც რა და რა მოგეძევებათ?

მაგრამ გამოსავალი მუდამ არსებობს, შეგვიძლია იაფად გადარჩენა.

გადატანითი მნიშვნელობის გამონათქვამია, რადგან...

გზად გაქცევა არც ერთს არ უცდია, წიქარა სადღაც შორს ბალახობდა, იქ კი ორვარსკვლავიანმა ისეთი რამეები მიახალათ?! - ჰაი იმან პირადობის მოწმობებიო, ჰაი იმან სახლთმმართველობის დევის დახასიათებებიო, ჰაი იმან ვინ სადა ჰფლანგავთ დროსაო, ჰაი იმან ბუჩქებში ჰლოთობთ და რესპუბლიკას არცხვენთო, ჰაი იმან თხუთმეტი სუტკა უკან დაგრჩებათო და, მოკლედ, იმან იმდენი ჰაი, და სამნი ძმანი იქამდე აყურყუტეს, სანამ ორ რესტორნობას რომ ეყოფოდა, იმდენი ვერცხლი არ დააყრევინეს.

- დიდად უცნაურია, მაგრამ კარგ გერმანელებს ხელოვნებაში ის ძალიან დიდი მიღწევები რომ არ ჰქონოდათ, ცუდი გერმანელები ვერც წამოიწყებდნენ ყველაზე საშინელ ომს. ისიცაა გასაკვირი, და თან არც არის, რომ გერმანელებში სწორედ ყველაზე უღირსებმა სხვებზე მაღლა წარმოიდგინეს ოხერი თავი, დიდ წინაპართა დამსახურებებით გაიბღინძნენ, როგორია, ჰა, ბახისა და ბეთჰოვენის მემკვიდრეებად,გებელსიჰიტლერი. შობელძაღლები.აგნერის მარშებზე ვთომ საზეიმოდ დაატარებდნენ ყეყეჩ ჯარისკაცთ, ხოლო ეს რომ თავის დროზე სცოდნოდა, ბატის ფრთა ეგებ არც აეღო საბრალო რიხარდს, კაციჭამიები!

ჩასხდებიან ხოლმე თავ-ავისთვის, სადმე ბნელში და, აკვარახჭინებენ - ეს ასე უნდა იყოს, ან – ეს ასე არ უნდა იყოს, ის ისე არ უნდა იყოს, არამედ უნდა იყოს ასთე და ისთე, არ მომკლა ამდენმა უნდა-მ?, გამანებე, ვიღაცა ხარ, თავი...

სულ მაინც ხმალზე ედოთ უანბანო ხელი..

- კიდევ მეტად აღელდა ვასიკო.

სამაგიეროდ, ცაზედ მზე ამოჰყავდა და მიწიდან წყალი. გაუდგა გზას კიკოლი და, აკი იმ ნატვრისთვალმაც არ უმტყუნა? აი, ხომ კარგი დარი ინატრა, მაგრამ გაავდრდა, გაავდრდა რომ – ხონთქრის ქალის კაპასობასა ჰგავდა. მიდის კიკოლი, ღამეა, წვიმს, სწყურია, ჰშია, სცივა. შემოხვდა გზად ერთი უპატრონო საფლავი და ჩამოჯდა, იქვე, აწვიმს, აწვიმს რომ, აეს კიკოლიც ღრუბელივითაა, ჭირსაც წაუღია ჩემი თავი, რაც მომივა, მომივიდესო, გაიფიქრა, აღარა დგება, წვიიმს. მაგრამ ქვემოდან ამოუძახეს – ეეჰ, კიკოლი, მანდ რაგინდ დიდი ავდარი იდგეს, იცოდე, მაინც კარგიაო. გამხნევდა ეს ჩვენი კიკოლი, გაუდგა ისევ თავის ბნელ გზას, ეგებ ჩემს ბედს მეც ვეწიოო, აღარა სცივა, არა ჰშია, არცა სწყურია. გაიხედა და – რაღაცა ბჟუტავს.

- და უცებ გისოსივით გამკაცრდა: - ეგრევე იჯექით! გაისუსეთ! თქვენი შერხევა არ ვნახო! - და მაინც, მერე, რაღაცა გაეხახუნა გისოსურ სიმტკიცეზე, ქლიბისდამაგვარი, რადგანაც თქვა: დამიჯერებთ და არ წააგებთ, ძმებო.

სულს რომ შთამბერავ, შენც უფრო შევსებიო. ეგ როგორღაო, კიკოლიმ. როგორ და, მეც გავთბები და შენც გაგათბობო, იმან.

საცირ...

იტალიურია?