სონეტი 13.
სულში მკვიდრდება სასოებით ახალწლის ღამე...
სამარადისოდ ძველმა წელმა დახუჭა თვალი!
მალე შემოვა მოქანდაკე - ჭირისუფალი
და ხსოვნის ნიშნად მიცვალებულს აუღებს ნიღაბს.
ალბათ სატანა კიდევ ერთხელ გადიხარხარებს,
მერე უკანვე სიბნელეში გაქრება მალვით,
სად ანგელოზნი იმღერიან ექსტაზით მთვრალნი: -
დღეს ბებრები ვართ და ბავშვები ვიქნებით ხვალე!
ანთია ახლა ერთი განცდით სამყარო - სახლი.
სად არის ზღვარი - გასაყარი ძველის და ახლის?
ხანგრძლივი დროით სად ვიყავით, ან სად ვიქნებით?
დამისხით ღვინო, არა ის, რაც დალეულია -
უნდა დავლოცო, ვისაც უხმობს ოცნების ფრთები,
როგორც მოცარტის ამღერება "ალილუია".
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru