სეიდიშვილი ლადო
გაზიარება

სონეტი 11. 

11.

რარიგ იგრძნობა იდუმალი ლტოლვის სიხარბე!
გულისთქმის ზღვარზე გაშლილია გზები კარტივით.
ვერ გარკვეულა თავისთავში გრძნობა მარტივი -
მოგონებები ზურგით მიაქვთ, ვით ვაშლი ზღარბებს. 

მე იმ ბედნიერ მომავალზე, გულს რომ ახარებს,
შთაბეჭდილებას შევქმნი ქარში გვიანი მარტის
და მომინდება ღვთაებრივი ის სიმარტოვე,
რომელიც თავის შესაცნობად სჭირდებათ საგნებს.

მაცოცხლებელი სურნელება წვიმის მირაჟის
ლუსმულ წარწერებს ამოტვიფრავს ღრმა ღამეებად,
სულგანაბული შემიძღვება მდუმარებაში -

იცის ბუნებამ, რასაც ნიშნავს ეს ჩაღრმავება:
დადის მევალე და ხმადაბლა კითხულობს სიას...
გააღებ კარებს, იქ არავინ არ ჩანს სრულიად.

??????