ქუჩაში
მშიერმა და დაფლეთილმა
დიდხანს, დიდხანს იწანწალა.
წარეკვეთა სასოება,
მოიქანცა,
მოიღალა
და იმ ღამეს,
იმ ყინვაში
გაითოშა,
გარდიცვალა...
ეჰ, ვინ უწყის,
იმ საბრალომ,
თუ რამდენ ხანს იქვითინა;
ან სასტიკმა
ზამთრის სუსხმა
რა სიმწარე აგრძნობინა...
ეს შენ იცი
მხოლოდ, ქუჩავ,
შენ იყავი
მისი ბინა,
ის ტანჯული,
წამებული
შენს ცივ გულზე გაიყინა
და უცრემლოდ,
უპატრონოდ
საუკუნოდ მიიძინა...
1910 წ..
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru