მინდია-ვაჟა
ორივ, ტკბილია, ძმობილო,
მირჩევნის ორთავ თვალზედა.
რ. ერისთავი
სიმღერის ჟინი მომივლის
და ოჯახს გავეპარები,
ლაღი, ყელმოღერებული
მთისაკენ მივეჩქარები.
ავალ და ვხედავ: მეღება
ცით დახურული კარები,
მინდა შოთასაც ვასმინო
ფშავ-ხევსურთ დანაბარები.
რა ვქნა, რა წყალში ჩავვარდე,
ორი ცეცხლი მწვავს ტრფობისა:
ერთია - შემოქმედების,
მეორე - ჯალაბობისა.
რა წამსაც ძახილს დამიწყებს
დედა-ბუნება გრძნეული, -
ქუდმოგლეჯილი გავრბივარ.
მინდიად გადაქცეული.
რომ არ წავიდე, არ ძალმიძს,
გულს ჯავრი დაეჭიდება,
და ჩანგსა, ჭვარტლში მიგდებულს.
ცრემლები დაეკიდება.
წავალ და, ვიცი,უჩემოდ
ცოლ-შვილი ამიტირდება,
ორივე საყვარელია,
ორთავეს კვება სჭირდება,
ერთიც მემდურის, მეორეც,
ორივ მე ამიხირდება
და ორცეცხლშუა ეს გულიც
იწვის და მინახშირდება.
1935 წ.
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru