გაზიარება

ზევსის დაქალის მითი

ჩვენ ყველას ჩვენი მითები გვაქვს

როგორ გავები
ობობას ქსელში
ბრიყვი ფარვანა,
როგორ გავები. . .
ალბათ ამაღამ მოგიკვდები.
მომრავლდნენ მგლები.
მე ფეხაკრეფით ვიმეორებ შენს ყველა ნაბიჯს
და შენს მაგივრად გავყვები მერე
მდუმარე ქარონს.
გადავალ გაღმა ამ მდინარესაც,
დამავიწყდება, როგორ გავები
ჩვენს ფანჯრებს შორის,
როგორ გავები
თოკი, რომელზეც
ვარსკვლავებს ვფენდი,
ვარქმევდი სახელს.
მოგიკვდი,
არც კი ვყოფილვარ ცოლი.
ვინ დამაბრუნებს?
დავლიე სტიქსი,
დამლია დარდმა,
ვიგრძენი დაღლა და ჩამოვჯექი.
მოგიკვდი, როგორ გადამავიწყდა,
რომ არასოდეს ისწავლი დაკვრას,
თვითონ გხიბლავენ სირინოზები.
ჩემს წასაყვანად
არც როდის მოხვალ. . .
მე მაინც სიტყვებს ვიმეორებ,
მერე რომ გითხრა -
\"არ მოიხედო, არ მოიხედო,
დღის სინათლეზე ვიდრე არ გავალთ. . .\"