დარბაისელი ნინო
გაზიარება

ქალი ღელეში 

რად ხარ მდუმარე,
რა ვუპასუხო, დედა მარიამ,
ამ ქალს, რომელიც
ჯიბის სარკიდან
ცრემლმორეული ამომცქერის
მღვრიე ორეულს?

როდესაც იგი ბავშვი იყო,
უცებ კიბეზე რომ დაეცა
და
ზედ ცემაც რომ დაუმატეს,
რად არ დატოვე
შენი ღვთიური სამზარეულო
და რატომ ხელში არ აიტატე?

“ვაიმე, დედა,
მტკივა, დედა,
დედა, მიშველე!”
როგორ გიხმობდა,
დაგეძებდა გულგამჭოლ ქარში,
როგორ სჯეროდა,
რომ სადღაც ჰყავდი,
შენ - ყველას დედა,
ნამდვილი დედა,
ყოვლისშემძლე და ყოვლისგამგები!

რად ვერ გაიგე მისი ზლუქუნი,
მაშინ, როდესაც მამამისი
მძიმე ჩემოდნით კართან მივიდა,
და უკან რატომ არ მოაბრუნე,
და სამუდამოდ არ ჩაკეტე
რკინის კარები?

ან მაშინ როგორ არ დაიფარე,
მისი არსების მყიფე ნაჭუჭში
გამოშუშულმა სიყვარულმა
ჯერ რომ გაბზარა
მერე შიგნიდან გამოტეხა
და გულგრილად გადააბიჯა,
რომ თბილ ქვეყნებში გადაკარგვამდე
ფრენა ესწავლა?

ან სად იყავი,
ვიდრე სიამით ჩასახულ პირმშოს
კოლტების ფაფად გადაუქცევდა
რკინის საფხეკი?

ან სასაგამშრალს,
მომაკვდავი ძმის საწოლთან
რად არ მიუხველ,
სიტყვა როგორ არ შეაწიე,
რომ სანაცვლოდ ის წაეყვანათ?

ვერ გხედავ, დედა!
დედა, ცივა ცრემლის ღელეში!
ყოველ ნაბიჯში ირყევიან
სიპი კითხვები,
მაგრამ მე ვიცი,
გამოვაღწევ მზიან დარამდე.

ნაავდრალ ცაში
დავლანდე მტრედი
და გავიგონე:
- ფრთხილად, შვილო, აღარ დავარდე!

??????