ვაჲ ესე დრონი

ვაჲ ესე დრონი, საყვედრონი, მომცემს წყენასა!

ვინ უძლოს ჭირთა ჩემთა თქმასა, ანუ სმენასა?

ვსთქვამ მსმენელთაცა, სულ მიუღებს მათსა ლხენასა;

თქმა აღარ ძალ-უცს უნუგეშოდ მაშვრალს ენასა,

უძღვენ სიცოცხლე საუკუნოდ შუქთ-მოფენასა!

ვგმე იგი ჟამნი დრკუ და ავნი, გასამწარენი,

ვნახე რა სხივნი, გულთ სატკივნი, მიმო არენი;

თალხნი ჩაეცვათ, სრულ მოეცვათ შუქთა არენი;

ვით ბნელი დღეს-თან, ჩემს ხელ-მქნელ-თან ეს-გვარ მენასა!

ელვათა კრთომას, მუდამ ხსოვნას, ვერ უძლო გულმან,

სადა ბარანთ-თან მხლეთა ინდთა ქონამან სრულმან,

ბადახშმან ლალთა, ბროლ-ფიქალთა შენართავ-თხზულმან,

მთვარე-მან მცხრალმან, შუქით მკრთალმან, კართა დახშულმან,

არ მიმცა მცირეს გასაკვირეს მოსაწყენასა!

გამოკრთა ელვა, ვითა ღელვა, მიმტაცა ცნობა!

ტყვე-ქმნილმან გულმან, დადაგულმან, ვერა ჰყო თმობა!

ხვეწნა-მუდარით, სასუდარით არ ითნო ყმობა!

თუ არ მკვლელობა, სისხლთ მსვლელობა, ვერ ვნახე ლმობა!

ეს გიჯობს, თავო საესავო, მიჰყვე თმენასა!

თქმულა: \\\"მოყვარე საყვარელსა დაუძაბუნდეს, -

მას იგონებდეს და მონებდეს, სტრფოდეს და უნდეს, -

მის ჭირსა ნაცვლად თავი მისცეს, აღარ დაყმუნდეს,

ჰყოს მისი ნება და ქენება, მიჰყვეს და უნდეს!..\\\"

თუღა ვინმე მგმობ, ამასა ჰყოფ მოსახსენასა!