უფალო...

"უფალო შეგვიწყალენ"...

თვალებზე ფარდა ჩამოვიფარე,

ანუ დავხუჭე,

ხატს გაუბედავად ვემთხვიე

და არ ცოდნილი ლოცვა სამჯერ წავიკითხე...

ცოდვებს ვერ ვუთავდები,

არც კი ვიცი ჩავწერო რაში,

ნაბიჯებს ყოველთვის საშიშს,

არ გადავდგამ... ძალა მომეცი ღმერთო,

ძალა მომეცი, რომ ჩემი სული ეშმაკს არ ენდოს,

რომ ამ დაღლილმა თითებმა - სამების -

შეეხოს ჯერ შუბლს, მერე მუცელს, და ორივე მხარს,

რიგრიგობით რათქმა უნდა და ყოველთვის მარჯვნიდან მარცხნივ

და ისევ თავიდან კიდევ ორჯერ...

რომ ეს ბიბლია ხელში არ დამიმძიმდეს, საკუთარი სულივით,

რომ ეს თეთრი სიბნელე,

სიბნელედ მეჩვენებოდეს და თავის დაღწევას ვლამობდე...

და კიდევ ბევრი "რომ ეს"...

არა მარტო მე უფალო,

არამედ ყველა შეიფარე, ყველას გვწყალობდე,

რამეთუ შენ ხარ ის წერტილი,

რომელიც ყოველი მოთხრობის,

ლექსის,

წიგნის ბოლოს არის ხოლმე...

რომელსაც შეიცავს როგორც სამწერტილი,

ასევე წერტილმძიმე და

ყველა სასვენი ნიშანი, გარდა მძიმის,

იმიტომ რომ მძიმე ისედაც ძნელი სათრევია,

თუმცა მძიმე იყო ის ჯვარიც...

მძიმეა ყოველი ჩვენი დღეც...

მძიმეა ეს სიტყვებიც...

მძიმეა უფალო უშენოდ...

და სად ხარ უფალო... და სად ხარ უფალო...

"რომელიც ხარ ცათა შინა".