მამლუქი

ისე უეცრად ამაღლიტეს დედის ძუძუდან,

როგორც წიწილა- მიმინო რომ წაანიავებს...

დამავაჟკაცა ცხელი მზის ქვეშ რბენა-ძუნძულმა,

გამაავკაცა ჭრელი მტრების უცხო სიავემ.

სულ სხვა ნიავებს მაძალებდა ზეცა აკვნიანს,

სულ სხვა ქარებმა ამილესეს სისხლით ხანჯალი.

მე განა გული,-მხოლოდ გულის სითბო მაკლია-

ჩემი სამშობლოს მზეს რომ დარჩა დაუხარჯავი.

ჰაუ, მაჯამით ან შაირით ვიღა გამზრდიდა,

ვინ მიმღერებდა "იავნანას", მერე- "ჩაკრულოს"?..

უხედნ ულაყზე გამამწესეს ჭრელი ბაზრიდან,

ვაი, გვამებით დამარხულო, სულო, ჩაკლულო.

რად ვგულნაკლულობ, დიდება ხომ მახლდა ხმალივით,

ხომ ვა-ცა-მტვრევდი ლუკმა-ლუკმა ციხე-ქალაქებს?!

რამდენი ქვეყნის ცა ვატირე ცხარედ, ქალივით,

რამდენი ქვეყნის შავი მიწა წითლად დავლაქე!

თითქოს გამლახეს-ამიდუღდა მკერდში ლითონი,

გრიგალსგასწრებულს დამეწია სიო ბავშვობის,

მერე: "დიდება", "ოქრო", "ვერცხლი"- გახდა ლიტონი

და საკუთარ თავს, სისხლ-ხორციანს, წუთით დავშორდი;

მზეზე ვაშრობდი ობოლ დარდებს პირამიდებთან,

ხან არეული ნაბიჯები სწვავდა ტრამალებს

და უცებ მოხდა, უცებ... მკერდში ფეთქვა მინელდა

და შიშნარევი შეძახილი მოსწყდათ ამალებს.

ვეღარ დავმალე კაკალ გულში დარდი მოცლილი:

-ეჰ, ჩემს მიწაზე, ჩემს კერასთან რარიგ კარგია!

ჩვენ სამშობლოში ვკვდებით მუდამ ხმალამოწვდილი,

უცხოეთში კი მუდამ ასე გვკლავს ნოსტალგია.

დამიკარგია ბევრი ხმალი ოქროჭედური

და ზარდახშები, ავსებული ზურმუხთ-ლალებით,

მაგრამ საფლავში უფრო მტკივა მამულ-დედული

და დედაჩემის ცხელი ცრემლით სავსე თვალები.

არ გებრალები, მომავალო, უცხო მიწაში?

უცხო სითეთრე ჩემი ძვლების ნუ შეგაშინებს,

დედამიწაზე ქართველის კვალს, აბა, ვინ წაშლის,-

საუკუნეთა წიაღიდან ამომაბრწყინე

და დამავანე (სამუდამოდ!) ქართულ მიწაში.