სისხლი ბორგავს ძარღვში, როგორც არაგვი,

სულში ომის ქარიშხლები ქრიან,

ვიღას ახსოვს სევდიანი ქალაქი?!

ჭიათურას ქალაქად არ თვლიან.

ვინც მოადგა ყველა გახდა ჯალათი

და სიკეთე გვიბრუნდება ტყვიად.

გულ-მკერდში ხომ გამოშიგნეს ქალაქი?!

ახლა სულის კუნჭულებსაც ჰგვიან.

საკუთრებად გაიხადეს მადანი,

სადღა ნახავ ჩვენში ბალახს ცვრიანს,

მუშა კაცის დაფასება სად არის?!

გულში ალბათ მოდებადაც გვთვლიან.

არ გათალოთ ჩემთვის ლაჩრის უღელი,

არც მათრახი, არ გაგიწყრეთ ღმერთი!

ან ვიცოცხლებ და ჩემს ქალაქს ვუშველი,

ან მოვკვდები ჭიათურავ შენთვის.