იაშვილი პაოლო

გაზიარება

სამი ტკივილი

როდესაც ბებერ ფიჭვს პირველი

ტოტი შეახმა, მან შეამჩნია,

რომ

მის ახლოს

წამოიზარდა ორი მისი შვილი - პატარა ფიჭვები.

მან ამაყად გადახედა მტკვარს

და უხაროდა,

რომ

მის ტოტზე იმ დილას ბევრი ფრინველები

ისხდნენ და გალობდნენ.

შვილები გაიზარდნენ

და ყოველ დილას

თავის ტოტებით

ეხებოდნენ საყვარელ

დედას:

„დილა მშვიდობის!“

ტყის მცველმა

შეამჩნია ორი ლამაზი

და უბრძანა დარაჯს:

მოსჭერით ბებერი ფიჭვი,

ძირდამპალია,

ჯანმრთელ ხეებს უშლის ზრდას.

მოსჭრეს.

დედა ისე წაიქცა, რომ არც ერთ შვილს არ ატკინა

ტოტი.

მაგრამ ეს იყო მათი პირველი ტკივილი.

აბასთუმანში სააგარაკოდ

წავიდა ახალგაზრდა ჭლექიანი

პოეტი.

როდესაც ტყეში სეირნობდა,

მივიდა ტყუპებთან,

და რადგან უყვარდა ორი ახალგაზრდა ქალი -

მაია და მარინა -

ერთ ფიჭვზე ამოჭრა

მაიას სახელი,

მარინასი - მეორეზე...

ორი ნიბლია აძლევდა მისამართს ამხანაგებს:

ერთი ამბობდა: - მე ვცხოვრობ

პირველ სართულზე, „მაიას“ მარჯვენა ტოტზე.

მეორე:

- ვცხოვრობ „მარინას“ პირველ ტოტზე, აღმოსავლეთით.

ხე არავის არ ეცოდება,

მით უმეტეს

ქარხნის პატრონს -

ფიცრის დამხერხავს.

მან იჯარით აიღო ის ტყე,

სადაც ტყუპები იზრდებოდნენ,

და აპრილში,

როდესაც მტკვარი მოდიდდა,

მოსჭრა ორი ფიჭვი,

ორივე გაატიტვლა,

გადახერხა,

და სხვა მეზობლებთან ერთად

შეკრა ტივად.

ეს იყო მეორე ტკივილი.

ერთად ტიროდნენ,

რადგან ტივში

ერთად მოხვდენენ გადაბმული.

- დაო, ნუ დამტოვებ,

ჩამეკარი,

ტივი თუ დაინგრეს,

ნუ მომშორდები, ერთად ვიცუროთ,

შენ თუ კასპიის ზღვაში წახვედი

და მე დავრჩი თბილისში,

ერთმანეთს ხომ ვეღარ ვნახავთ.

ერთად დაგვხერხონ.

(გზაში ტივი დაინგრა).

ტყუპები ერთმანეთს დასცილდნენ,

ის იყო მესამე ტკივილი.

როდესაც ერთი და

მიათრიეს ქარხანაში,

მან

მეორე დის ამბავი ვერსად გაიგო!

დაუწყეს ხერხა.

ყველა ფიცრები ერთმანეთზე დაალაგეს.

შემდეგ გაგზავნეს

ქალაქში,

ახალი

სახლის

კედლებისათვის.

უკანასკნელად

ერთმანეთს

შეხვდნენ

კედელზე გაკრულები.

ენატრებოდათ ერთმანეთი,

მაგრამ ლურსმნები არ უშვებდნენ,

ვეღარც

ერთმანეთს ხედავდნენ,

ლურსმნის

ჭრილობებიდან

ყველას

ცრემლები

სდიოდა.

კალატოზმა დაიწყო კედლის შელესვა.

დებს თვალები შეეკრათ, სული შეეხუთათ,

შელესვა რომ გათავდა,

აღარ იყო მეოთხე ტკივილი,

იყო სამუდამო სიჩუმე:

სიკვდილი.

1925 წ.