ეს საწყალი საათნავა

სიყვარულმა გაათავა!

უძილოდ ღამეს ათევდა,

„ვით ვარსკვლავი მთვარისათვინ, -

ზარუ -

ზარბაბ -

ზარისათვინ“.

მისხალივით გული სტკივა,

მისი სიტყვა ცაში მივა:

„არ გეწყინოს, ჩემო კარგო,

სიტყვაშიაც იგავი მაქვს,

რომელ ერთხელ გენაცვალო.

განა რამდენი თავი მაქვს?“

*

ხეივანში ჩადგა მთვარე,

აივანზე ოხრავს ქალი,

ტირის თარი დამარხული,

მიზრაფს სცვივა ნაპერწკალი.

- რად აღსდეგი, რად მეძახდი,

რა ოცნებას მიპირებდი?

თარი ტირის... რად უნდოდა,

ჩვენ ისედაც ვიტირებდით...

*

შენ იტირებ, არ მოკვდები,

შენ იმღერებ დღე ათასი.

ქუჩებშია ჩირაღდანი,

აბრეშუმის ფიანდაზი.

შენი თარი - შავარდენი

არის ოქროს ავჟანდითა,

ცხრა კუბოში რომ იძინო,

გასძლებ ლექსის მჟავბადითა!

გასძლებ, ვიდრე შემოგცინის,

ხმა ვისთვის არ დაგეღალა, -

პირლამაზი მეზობელი,

შავგვრემანი, ყელმაღალა...

ვაი, სიმღერა არის ორი:

ამღერებენ ერთზე ლერწამს,

მეორე კი სისხლში დადის,

გრიგალივით ყელს მილეწავს.

ორი უნდა საქროლავიც,

როგორც ორი ბოლო - მერცხალს,

ლექსი ვარდებს მოყოლილი,

გულს რომ სისხლით გაგირეცხავს.

სიმღერებიც არ იქნება,

თუ არ ცრემლის შარბათითა;

ცხრა კუბოში რომ იძინო,

გასძლებ ლექსის მჟავბადითა.

შე საწყალო ფეიქარო,

ხმადამთვრალო საათნავა,

ჭიანურო, ცეცხლის მყრელო,

რა ნაღველმა გაგათავა?!

დღეს თბილისის მოედანზე

მე ვარ ლექსის ქანდირბაზი;

სამქებაროდ ჩახჩახებენ -

ჩირაღდანი, ფიანდაზი.

1930