ტაბიძე გალაკტიონ

გაზიარება

პოეტის შეხვედრა მოჩვენებასთან რევოლიუციის მუზეუმის წინ 7 ნოემბერს, 1927 წ.

მძაფრი ორკესტრი ხმას ანაკადებს,

გრგვინავს ქუხილი წინანდელ მონის;

ლოზუნგებს, ისრებს, ფურცლებს, პლაკატებს

ისვრის მანქანა რატაციონის.

გრგვინავს ორკესტრი ვით წინანდელი

სამოქალაქო ომის ტეხილი,

ჰქრის მოგონებათ კორიანტელი

წარსულ დღეებთან გადაგრეხილი.

გრგვინავს ორკესტრი. სინათლეთ სვეტი

ხან გაიელვებს, ხან იქუფრება -

ქარიშხლიანი ცხრაასჩვიდმეტი

ცხრაას ოცდაშვიდს ესაუბრება.

მძლავრი გამოდის ქუჩაზე მასსა,

რომ ხმამაღლა სთქვას გულისნადები.

მე ვიგონებდი სიმღერის ხმასა.

წარმოვიდგინე: გაჰქრა, გათავდა

შიმშილის გრძნებათ, სიცივის შვავთა

და დანგრევათა წელიწადები.

რევოლიუციის მუზეუმიდან

დაფიქრებული გვიან დავბრუნდი.

უეცრად თითქო ყრუ სიჩუმიდან

მოჩვენებათა შემომხვდა გუნდი.

ცოცხალი მოჩვენებები:

ჩვენ პოეტები

ვართ არეული,

ვართ შინაური

და გარეული,

ჩვენ დეპეშებით

მივიღეთ ომი

და ოქტომბერი

მზა-მზარეული.

ცოცხალ მოჩვენებათა

მეორე გუნდი:

არა! ჩვენია

ბედი მთოვარი,

მიწა და ზეცა

სწორუპოვარი,

ჩვენია ბინა

და ყოველგვარი

რევოლიუციის

მონაპოვარი.

პირველი მოჩვენება:

ნება მომეცით ბგერის,

ენა არა მაქვს მჭევრი,

ვიყავ მამულის - ერის

მხსნელ კომიტეტის წევრი.

მეორე მოჩვენება:

ვიყავ მეხური რიხი

და ფაბრიკანტი ძელქვა!

მესამე მოჩვენება:

მე ეკლესია ვიყავ...

მეოთხე მოჩვენება:

მე ადმირალი მერქვა!

ჩვენებათ გუნდი უეცრად გაჰქრა,

გაჰქრა! რიჟრაჟის საათმა დაჰკრა!

ისევ ორკესტრი... სინათლით სვეტი

ხან გაიელვებს, ხან იქუფრება,

ქარიშხლიანი ცხრაასჩვიდმეტი

ცხრაას ოცდაშვიდს ესაუბრება.

1927