* * * მოხუცო სხივო, შენ კანკალებ...
მოხუცო სხივო, შენ კანკალებ.. ვხედავ, რომ კვდები..
გარს იცქირები,
მოიგონო, გსურს, განვლილი დრო
და გადაავლო ერთხელ კიდევ თვალი შორ სივრცეს,
ააცახცახო ცის ტატნობი და გააფითრო.
შენ იქ მეფობდი.
ბედნიერი იყო ის ჟამი,
ოდეს რონინით არე-მარეს აცხოველებდი.
მაშინ ბევრ რამეს გვიამბობდა შენი სიცილი,
მაშინ ბევრ რამეს გვიმღეროდი და გვაგონებდი.
და მე მწყენია, რომა ეგრე გხედავ ძალ-მიხდილს,
მოხუცო სხივო!
1910
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru