ლეონიძე გიორგი

გაზიარება

ახლოს მოიწი, სამშობლოს გულო!

ვაზდაბურულო,

გაზაფხულურო,

სიკვდილისათვის გზადახურულო,

გთხოვ, ერთი სიტყვა მეც დამანებო...

ადგილის ფუძევ,

ჭყონდიდის მუხავ,

ბაზალეთურო ლერწმოვანებო!

მომძახის ზეცა მარაგიანი,

მტევანელვარე ვაზი ურიცხვი,

მიყვარს სიმღერა არაგვიანი,

არ ვიგვიანებ სიყვარულისთვის.

როგორც ზღვის წყალით ძღება ღრუბელი,

მეც მშობელ მიწის ორთქლით ვიზრდები,

გვალვა რას მიზამს გადამბუგველი,

მბანენ ჭოროხის

და მტკვრის ზვირთები.

ახლოს მოიწი, სამშობლოს გულო,

სითბო მსურს შენი...

მცივა უშენოდ,

ეგების მარგო რამ სავარგულო,

ადგილის დედას რითმე ვუშველო!

ფრესკათ ღიმილნო,

ცეცხლის თვალებო,

მე რომ ვერ ვთბები

ქვენს უალებოდ:

თბილისო

მსხვრეულ ნარიყალათი,

რომ არ იცოდა,

ერის ღალატი!

დედას თონეო,

რუსთავის ბრძმედო

და მოდანდგარე

ნავთსადგურებო,

თმოგვის,

ვარძიის

ჩაბდღვნილო მკერდო,

დიდოსტატების

ნასადგურალნო!

ქვებო, თამარის

სუნთქვით მსუნთქველნო,

მთებო, რომ ვერა ვმღერი უთქვენოთ...

ფიჭვის ძუძუვ და

ცაცხვის სურნელო,

მთაწმინდის იავ,

გმირთა მზრუნველო!

და, გორის ციხევ, გაუტეხელო,

არმაზო, დავლავ სალამანდრების,

სისხლო სულისა, გულის მერხევო,

ბროლნო,

ზურმუხტნო, წვიმა-ავდრების,

ჩონგურის ყელო,

აკვნის ფიცრებო,

ქალიშვილების ნაზნო მზერანო,

რუსხმულთ ჩქერანო,

ქართლის მერანო, -

მომეშველენით!

მას გეხვეწებით,

მინდა ვთქვა ლექსი

თქვენი შეწევნით!

წარსულის ცრემლო,

მომავლის ცეცხლო,

მამათმთავრებო, -

შუქის კაცებო,

წამით მაჩუქეთ

სიცოცხლე თქვენი,

და თუ ვერ ვიტყვი

სიტყვას აწეულს, -

მომეცით ნება,

თქვენი გულისხმა

ვაქვეყნიერო...

თქვენი მკლავები

ჩემს გულზე დნება,

რომ ჩემი სიტყვა

გააფხვიერონ!

რომ იერიშით

ლექსი ავიღო,

აღტეხილებით,

გულახურებით:

სადაც გინდ ვიყო,

სადაც არ ვიყო,

მარად ჩემს მამულს

ვემსახურები!

დე, ჩემი სიტყვა

კრთოდეს უკუნში,

დე, ელვარებდეს

ქართლის მახვილში;

დე, მთებმა ჩართონ

თავის გუგუნში,

მინდვრებმა -

თავის გამოძახილში!

მეც ვაზის რქა ვარ,

ხომ, ნართვლევარი!

ლექსებზე ღამეგანათევარი!

თუკი ვიტყოდე

სამშობლოს სათქმელს,

მეც ავენთები

მცირე ცვილადო.

მზე ჩემი წილი

ნაფრქვევი სარკმელს -

ისიც სამშობლოს მივუწილადო!

1966