სავარდეში მწიფე მიწის
სურნელია,
სად ღამეთა დაგიცია
ბანაკები.
შენი გული სიყვარულის
მსურველია,
ენა შენი - სამიჯნუროდ
ანაყეფი.

მღერი - მგონი, ამომღერამდე
სულ ბოლომდი,
ზურმუხტებში ვარდი ისე
ძოწისთვალობს...
მაგრამ ქარი რად ქირქილებს,
გულბოროტი:
სთველი ესე ვერასოდეს
მოისთვალო!..
თითქოს სული ტრფობის ალით
კი არ იწვის -
შეშლილობის სენით განუ-
კურნელია,
და სურნელი, ასე მძაფრი,
მწიფე მიწის -
ბედისწერის მომწამვლელი
სურნელია...
თითქოს ჰანგი აღვივებდეს
განა შენი, -
ვარდის კოცონს სხვა ვნებებით
ებურბუროს...
რად ქირქილებს ქარი, როგორც
განაჩენი:
შე ფრთიანო,
შე ცისაო,
შე ბულბულო!..