ლექსები არ ბერდებიან, ბერდებიან მხოლოდ პოეტები...
„მხოლოდ ოსტატს ვერ ეწევა სიკვდილი“...
ლექსები არ ბერდებიან, იცვლებიან მხოლოდ მკითხველები...
„მხოლოდ ოსტატს ვერ ეწევა სიკვდილი“...
ლექსები არ ბერდებიან, ბერდებიან მხოლოდ რითმები,
ლექსები არ ბერდებიან, ხუნდებიან მხოლოდ ფრაზები...
ლექსები ქმნიან პოეტებს და არა პირიქით...
მკითხველი აყალიბებს პოეტად და არა პირიქით...
მკითხველს შეუძლია შეცდეს, პოეტს კი არასოდეს ეძლევა მეორე შანსი...
მე მიყვარს პოეზია თუ პოეზიას ვუყვარვარ მე... მივხვდი,-მას
ვუყვარვარ, რადგან ის მეძებს, მე კი ვპოულობ...
პოეზია მთლიანობაა, თუკი ამქვეყნად რაიმეს შეგვიძლია ვუწოდოთ მთელი...
ხომ არსებობს ცასა და მიწას შორის რაღაც მესამე? ეს მესამეა ლექსი...
ჩემთვის პირველი...
„მე პოეზიას არ ვეძახი მხოლოდ სტრიქონებს“...
ლექსები არ კვდებიან,- ვბერდებით ჩვენ...
“მხოლოდ ოსტატს ვერ ეწევა სიკვდილი“...
და მაინც ყველას ლექსი როდია უკვდავი...
„ხელოვნებაა თავად უკვდავება. მხოლოდ ოსტატს ვერ
ეწევა სიკვდილი“...